Γράφει η Ντιάνα Τσερβονίδου
Διευθύντρια Σύνταξης
Δημοσιογράφος
Να ’μαστε, λοιπόν, ένα βήμα πριν την έλευση των Χριστουγέννων… Η περίοδος του χρόνου που υποτίθεται ότι σαν καλοί Χριστιανοί «γεμίζουμε» με αγάπη, ζεστασιά, φως και όλα αυτά τα ωραία που γράφουν οι εορταστικές κάρτες τις οποίες δεν χρησιμοποιούμε πια.
Φέτος, όμως, όπως άλλωστε πέρσι και πρόπερσι, η γιορτινή λάμψη είναι λίγο… LED χαμηλής κατανάλωσης. Γιατί, μεταξύ μας, πώς να σε «πιάσει» το πνεύμα των Χριστουγέννων, όταν η ακρίβεια δεν σου χτυπάει, απλώς, την πόρτα, αλλά μπουκάρει μέσα σαν μακρινός συγγενής που δεν κάλεσες και ήδη έχει ανοίξει το ψυγείο;
Σαν τη νοικοκυρά της κόλασης η οποία χωρίς καμία στοιχειώδη ευγένεια, έχει απλώσει τα πόδια στον καναπέ και σου δίνει οδηγίες για το πώς θα ζήσεις. Στο μεταξύ, εσύ στέκεσαι απέναντί της και της χαμογελάς αμήχανα σαν να έχει φέρει δώρο.
Δυστυχώς, η πραγματικότητα έχει αποφασίσει ότι το χριστουγεννιάτικο πνεύμα πρέπει να περάσει crash test πριν επιτραπεί να εισέλθει στη ζωή σου.
Τα βασικά είδη διατροφής έχουν τιμές που σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν το super market απέκτησε Michelin αστέρι και δεν το έμαθες ποτέ, αφού κάθε φορά που τσεκάρεις τον λογαριασμό βλέπεις αστεράκια…
Και δεν μιλάω για πολυτέλειες – Προς Θεού, Όχι! Μιλάω για τα βασικά, τα καθημερινά, αυτά που κάποτε έπαιρνες χωρίς δεύτερη σκέψη. Ενώ, τώρα, τα κοιτάς με βλέμμα που φωνάζει: «Θα σε πάρω, αλλά να ξέρεις, πονάω…».
Εκείνο το ταλαίπωρο το χριστουγεννιάτικο τραπέζι έχει καταντήσει project υψηλού ρίσκου. Πολλές οικογένειες δεν μπορούν ούτε να το στήσουν όπως άλλοτε, πόσο μάλλον να φωνάξουν φίλους και συγγενείς – Γιατί εάν έρθουν πολλοί, μπορεί και να χρειαστούν καταναλωτικό δάνειο με δόσεις…
Και τα δώρα; Αχ τα δώρα… που κάποτε ήταν μια ευχάριστη διαδικασία, σχεδόν ιεροτελεστία για κάποιους, τώρα θυμίζουν περισσότερο δοκιμασία για γερά νεύρα. Πριν πας στο ταμείο κάνεις μια ή και δυο προσευχές, αλλά και μερικούς μαθηματικούς υπολογισμούς…
«Μπα, δεν χρειάζεται να πάρω τίποτα για μένα φέτος. Εγώ μου φτάνω…», σκέφτεσαι με πικρία παιδιού, όσο κάνεις εκείνες τις αγορές που μοιάζουν με αιμοληψία μετά την οποία αποχωρείς χλωμός σαν φάντασμα.
Φυσικά το όλο πράγμα δεν τελειώνει εκεί, γιατί γύρω σου «χορεύουν» καθημερινά αρνητικές ειδήσεις σαν κακά ξωτικά που σου κλέβουν τη διάθεση.
Λες και κάποιος έχει βάλει φίλτρο «γκρίζα ομίχλη» πάνω απ’ όλη τη χώρα. Κι αν δεν σου φτάνουν όλα αυτά, εμφανίζονται οι τοξικοί συμπολίτες, που για να είναι στην επικαιρότητα, αλλά και από την έμφυτη βλακεία που τους διέπει, βγάζουν χολή σε κάθε ανάσα. Είναι οι ίδιοι που έχουν πιάσει την πένα ή το πληκτρολόγιο και στάζουν φαρμάκι με την άνεση που άλλοι στάζουν μέλι.
Εάν κάνεις το λάθος και διαβάσεις τα «πονήματά τους», ένα κύμα έλλειψης Παιδείας, μορφωτικής και πνευματικής, θα σε χτυπήσει κατάμουτρα, σε σημείο που ντρέπεσαι για λογαριασμό τους. Γιατί είναι τόσο χαμηλό το επίπεδο, τόσο βαθιά χωμένο στη θολούρα «ό,τι να ’ναι» που σε κάνει να απορείς εάν έχουν ανοίξει ποτέ βιβλίο στη ζωή τους, ή έστω εάν έχουν μπει ποτέ στη διαδικασία να σκεφτούν πριν πατήσουν «δημοσίευση».
Κάνουν διαγνώσεις, πολιτικές και κοινωνικές αναλύσεις, λες και είναι καθηγητές πανεπιστημίου, ενώ το μόνο πτυχίο που έχουν είναι στη μιζέρια και την εμμονή.
Εμπάθεια και άγνοια είναι ο χειρότερος συνδυασμός… και δυστυχώς δεν λείπει ποτέ από τις γιορτινές συνταγές.
Κατηγορούν, λοιδορούν, ψάχνουν για εχθρούς εκεί που δεν υπάρχουν, αφού έχουν την κακία σε προσφορά 1+1 δώρο. Αν ήταν στολίδι δέντρου, θα ήταν εκείνο το άσχημο, το στραβό, το ασήκωτο – και φυσικά θα κρεμόταν πρώτο, μπροστά- μπροστά…
Κι έτσι φτάνουμε πάλι εδώ, στα ακριβά μου, γλυκόπικρα, «τσιμπημένα» και βαριά στο συναίσθημα Χριστούγεννα.
Και μέσα σε όλα αυτά, εγώ εδώ… Δεν ξέρω εάν θα τα ζήσω, εάν θα τα γιορτάσω ή αν απλώς θα τα υποστώ. Ένα πράγμα ξέρω, όμως, στα σίγουρα, φέτος το πνεύμα των Χριστουγέννων θα έρθει με το ζόρι. Θα το βάλω να κάτσει δίπλα στην ακρίβεια -την πρωταγωνίστρια της εποχής- να κάνουν παρεούλα, κι εγώ απέναντι θα πίνω το κρασί μου, και θα γελάω πικρά. Γιατί αυτό τουλάχιστον δεν φορολογείται, ακόμη…
Fonitisxanthis.gr