Χριστόδουλος Τοψίδης
Περιφερειάρχης ΑΜΘ
Στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, στην ημερίδα του Υπουργείου Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένεια, παρουσία της Υπουργού κ. Δόμνα Μιχαηλίδου – Domna Michailidou, είχα την ευκαιρία να μιλήσω για κάτι που θεωρώ θεμέλιο για το μέλλον της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, τη μάχη για το δημογραφικό και την κοινωνική συνοχή.
Πιστεύω βαθιά ότι μια Περιφέρεια δυνατή χτίζεται πάνω σε ανθρώπους που αισθάνονται ασφάλεια, δυνατότητες και προοπτική. Αυτό ακριβώς υπηρετεί το σχέδιό μας, να στηρίζουμε την οικογένεια, να κρατάμε τους νέους μας στον τόπο τους, να ενισχύουμε την απασχόληση και να προσφέρουμε πραγματικές λύσεις για όσους βρίσκονται σε ανάγκη.
Η συνεργασία με το Υπουργείο και τους φορείς από όλη τη χώρα αποδεικνύει ότι μόνο με κοινό όραμα και συντονισμένες δράσεις μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά.
Στην ΑΜΘ προχωράμε με αυτοπεποίθηση, με συνέπεια και με καθαρές προτεραιότητες. Το στοίχημά μας είναι οι άνθρωποί μας. Και γι’ αυτούς θα συνεχίσουμε να εργαζόμαστε, με σεβασμό και ευθύνη.
Δημήτριος Κασαπίδης
Ιστορικός, Συγγραφέας
Η Ουάσιγκτον ή Ουασιγκτωνία της Ελλάδος
Την Ουάσιγκτον ως πρωτεύουσα και διοικητικό κέντρο των Ηνωμένων Πολιτειών την ξέρουμε όλοι. Εκτός όμως από την Ουάσιγκτον αυτή, μια μικρή πολιτεία, ένα μικρό πολίσμα με το ίδιο όνομα και σε πιο εξελληνισμένη μορφή, με την ονομασία Ουασιγκτωνία, διέθετε και η Ελλάδα στα 1828–1829.
Ιδρυτής αυτής της πόλης ήταν ο Αμερικανός φιλέλληνας γιατρός Σάμουελ Χάου (1801–1876) [εικ. 1: ο Χάου με ελληνική αμφίεση, σε πίνακα του Τζον Έλιοτ, πηγή: ομώνυμο λήμμα Wikipedia]. Ο Χάου, μετά την αποφοίτησή του από την Ιατρική Σχολή το 1824, αποφάσισε να ταξιδέψει στην επαναστατημένη Ελλάδα, έχοντας ως πρότυπο τον λόρδο Βύρωνα. Στις αρχές του 1825 αποβιβάστηκε στη Μονεμβασιά και από εκεί κατευθύνθηκε στο Ναύπλιο. Η ελληνική κυβέρνηση τον διόρισε αρχικά χειρουργό στην Παλιά Πάτρα, ενώ έλαβε μέρος σε πολλές μάχες κατά το χρονικό διάστημα 1825–1827. Εργάστηκε ως στρατιωτικός γιατρός σε πολεμικά πλοία και οργάνωσε το νοσοκομείο στον Πόρο.
Το 1827 επιστρέφει στις ΗΠΑ για να διοργανώσει έναν έρανο με σκοπό την ανακούφιση των Ελλήνων από τα δεινά τους. Στο ταξίδι αυτό παίρνει μαζί του και ορφανά Ελληνόπουλα, φροντίζοντας να εισαχθούν σε πανεπιστημιακές σχολές της Αμερικής. Επιστρέφει στην Ελλάδα έχοντας συγκεντρώσει 60.000 δολάρια, με τα οποία φροντίζει να αγοραστούν τρόφιμα, ρούχα και να ιδρυθούν οικισμοί για τους αναξιοπαθούντες Έλληνες.
Το 1829 προτείνει στον Καποδίστρια την ίδρυση ενός οικισμού στην περιοχή Εξαμίλι της Κορίνθου με το όνομα Washington ή Washingtonia, όπου θα εγκατασταθούν φτωχικές αγροτικές οικογένειες, στις οποίες θα παραχωρηθούν γαίες από το κράτος και από τον ίδιο γεωργικός εξοπλισμός. Το υπουργικό συμβούλιο της εποχής είχε αντιρρήσεις, καθώς η περιοχή είχε προγραμματιστεί, βάσει ψηφίσματος της Γ΄ Εθνοσυνέλευσης, να δοθεί σε Σμυρνιούς, οι οποίοι όμως επέστρεψαν στην πατρίδα τους. Έτσι, η πρόταση του Χάου υπερίσχυσε και ιδρύθηκε η Ουασιγκτωνία, στην οποία, στις 14 Ιουλίου 1829, είχαν εγκατασταθεί 36 οικογένειες, εκ των οποίων οι 26 προέρχονταν από σκλαβωμένες στους Τούρκους περιοχές.
Οι άνθρωποι αυτοί, αναφέρει ο Χάου, ήρθαν φτωχοί, γυμνοί και πειναλέοι, αλλά μετά από κάποιο διάστημα θα μπορούσαν να ζήσουν από τη δική τους εργασία. Οι κάτοικοι του χωριού τον αποκαλούσαν «Χάβο» και ανέφεραν πως ήταν καλός «και ήθελε να μας ευτυχήσει πολύ».
Το 1844 ο Χάου ήρθε εκ νέου στην Ελλάδα και επισκέφθηκε τον συνοικισμό που είχε ιδρύσει και ο οποίος ανθούσε. Οι κάτοικοι άφησαν τις δουλειές τους και ήρθαν να τον υποδεχθούν κλαίγοντας, ζητώντας να του φιλήσουν το χέρι.
Τις αναμνήσεις του από την Ελλάδα, τη συμμετοχή του στον Αγώνα και τη συμβολή του στην αναγέννηση του νεοελληνικού κράτους συγκέντρωσε σε έναν τόμο με τίτλο Ημερολόγιο από τον Αγώνα (1825–1829), που μεταφράστηκε αρχικά στα ελληνικά και δημοσιεύτηκε σε συνέχειες το 1907 από την εφημερίδα Νέα Ημέρα. Τον Δεκέμβριο του 1971 η μετάφραση αυτή εκδόθηκε σε αυτοτελή τόμο από τις εκδόσεις Καραβία, με πρόλογο του Οδυσσέα Δημητρακόπουλου [εικ. 2: το εξώφυλλο της έκδοσης].
Σταύρος Βλαχόπουλος
Εκδότης
Γνωρίζω πως από την μια ημέρα στην άλλη είναι δυνατό να κατασκευαστεί ένα σχολείο αφού εκτός από την μελέτη χρειάζεται να βρεθεί το μέρος και τα χρήματα.
Μέχρι σήμερα ακούσαμε υποσχέσεις πολλές, είδαμε να βγαίνουν φωτογραφίες με λεζάντες για επίσπευση των διαδικασιών για εξεύρεση χρηματοδοτήσεων και όμως τα παιδιά μας στοιβάζονται μέσα σε μικρές αίθουσες ακατάλληλες από κάθε άποψη για να στεγάσουν το μεγαλείο ένας μουσικού σχολείου ή ενός εκπαιδευτήριου αν προτιμάτε.
Είναι απορίας άξιο το γεγονός ότι εδώ και αρκετά χρόνια γίνεται συζήτηση, υπάρχουν κινητοποιήσεις, συνεντεύξεις, συζητήσεις και όμως παρά το γεγονός ότι το Μουσικό Σχολείο Ξάνθης διαπρέπει σε κάθε διοργάνωση, το νέο κτίριο μένει μόνο στα λόγια.
Ρωτάμε σήμερα ευθέως, τόσο τον Βουλευτή Ξάνθης Σπ. Τσιλιγγίρη όσο και τον Περιφερειάρχη Χρ. Τοψίδη, με όλη την καλή διάθεση να μας πούνε αν θα έστελναν τα παιδιά τους να στοιβαχθούν μέσα σε τόσο μικρές αίθουσες ενός κτιρίου το οποίο δεν έχει καμία προδιαγραφή για σχολείο και πάνω από όλα δεν έχει ούτε τον απαραίτητο χώρο να προσφέρει στέγη στα παιδιά τις ημέρες που βρέχει, κάνει κρύο με αποτέλεσμα αυτά να σιτίζονται στην αυλή έξω και να τρώνε όρθια τα γεύματά τους.
Συγνώμη κύριοι αν δεν είμαι αρεστός με αυτά που σήμερα γράφω, όμως θεωρώ ότι το θέμα έχει κουράσει γονείς, μαθητές και εκπαιδευτικούς, και είμαι αναγκασμένος να ασχοληθώ τόσο ως γονέας μαθήτριας που φοιτά εκεί όσο και ως εκδότης εφημερίδας που κουράστηκα τόσα χρόνια να ακούω λόγια χωρίς να βλέπω έργο.
Πρέπει τόσο ο Περιφερειάρχης όσο και ο Κυβερνητικός Βουλευτής να πιέσουν σε βαθμό κακουργήματος για να τελειώσει αυτή η υπόθεση μέσα στα επόμενα δύο χρόνια… Δεν είναι δυνατόν γονείς, μαθητές και εκπαιδευτικοί να είναι έρμαια της ολιγωρίας και της αργοπορίας των Αθηνών.