Χριστόδουλος Τοψίδης
Περιφερειάρχης ΑΜΘ
Είχα την τιμή να συναντηθώ με τον Υπουργό Κλιματικής Αλλαγής της Περιφέρειας Καστίλης και Λεόν, Juan Carlos Suárez-Quiñones, στο πλαίσιο των ευρωπαϊκών συνεργασιών που αφορούν την αντιμετώπιση κρίσεων και την ενίσχυση της ανθεκτικότητας των Περιφερειών.
Η ανταλλαγή εμπειριών και καλών πρακτικών με ευρωπαίους εταίρους αποτελεί πολύτιμο εργαλείο για τη βελτίωση των πολιτικών μας στον τομέα της πολιτικής προστασίας, της πρόληψης και της προσαρμογής στην κλιματική αλλαγή.
Η Περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης συμμετέχει ενεργά σε αυτή την ευρωπαϊκή προσπάθεια, επενδύοντας σε συνεργασίες που ενισχύουν την ετοιμότητα, την ασφάλεια και την ανθεκτικότητα μεταξύ των Περιφερειών της Ευρώπης.
Αλέξανδρος Καρακασίδης
Μηχανικός
Το πλάνο για τη Γάζα αξίας δις! Με νέο διπλό κανάλι από Ερυθρά προς Μεσόγειο!
Τα έσοδα θα υπερβαίνουν τα 10 δις ετησίως!
Στέργιος Γιαλάογλου
Νομικός
Επιλεκτική προβολή ειδήσεων νέο επεισόδιο!
Πρόσφατα η Ελλάδα καταδικάστηκε από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο ύστερα από προσφυγή Ελληνίδας Εισαγγελέως, η οποία επί ΣΥΡΙΖΑ είχε τιμωρηθεί πειθαρχικά για ενέργεια της, από το πειθαρχικό συμβούλιο στο οποίο προήδρευε η πρώην Πρόεδρος ΑΠ και μετέπειτα σύμβουλος του τότε ΠΘ, κα Θάνου και για την οποία είχε υποβάλλει αίτηση εξαιρέσεως. Η αίτηση της απορρίφθηκε με Προεδρεύουσα την ίδια την κα Θάνου, η οποία επιπλέον είχε κάνει δημόσια δήλωση εκθέτοντας την ελεγχόμενη. Η είδηση επιβεβαιώνει το πολλάκις ειπωμένο για την πως επιχείρησε η προηγούμενη κυβέρνηση να ελέγξει την δικαιοσύνη, είτε διά του σκανδάλου ΝΟΒΑΡΤΙΣ, είτε διά διώξεων δικαστικών, είτε διά των τροποποιήσεων του ΠΚ λίγο πριν κλείσει η Βουλή λόγω εκλογών. Πρόσφατα επίσης καταδικάστηκε ο πρώην Αρχηγός Πυροσβεστικής για παράβαση καθήκοντος επειδή επιχείρησε να συγκαλύψει τις ευθύνες στο Μάτι, πιέζοντας και απειλώντας τον διορισθέντα πραγματογνώμονα να αποφανθεί ότι οι συνέπειες της πυρκαγιάς οφείλονταν στις καιρικές συνθήκες και στην αυθαίρετη δόμηση. Επιβεβαιωμένη πλέον προσπάθεια συγκάλυψης.
Δυστυχώς τίποτε δεν προβλήθηκε στα μέσα ενημέρωσης, τα οποία σπεύδουν να μας ενημερώσουν για τις δηλώσεις κάποιων γονέων από το δυστύχημα στα Τέμπη, ακόμη και για το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη. Δηλαδή ουσιαστικά η αντιπολίτευση ασκείται από τον απεργό πείνας, ή την μητέρα θύματος η οποία καλείται να απαντήσει αν θα δημιουργήσει πολιτικό φορέα, χωρίς ουδείς να αντιλαμβάνεται το εξωφρενικό μιας τέτοιας μεταχείρισης.
Όλο αυτό το ξεχείλωμα θεσμών, δηλώσεων, αρχών και, κανόνων, οφείλεται καθαρά στην δημοσιογραφικά ελεγχόμενη κάλυψη των γεγονότων από συγκεκριμένα πλέον κέντρα επιχειρηματικά, που έχουν αγοράσει το σύνολο των ηλεκτρονικών και έντυπων ΜΜΕ και καθορίζουν μονοθεματικά την ενημέρωση της κοινής γνώμης και από κάποιους πολιτικούς τύπου Βελόπουλου και Κων/πουλου που λένε ότι θέλουν, χωρίς κόστος, χωρίς κάποιος να τους ζητά ευθύνες για την παραπληροφόρηση και την παραπλάνηση της κοινής γνώμης. Για το δυστύχημα στα Τέμπη δεν μιλούμε πλέον με κανόνες αξιολόγησης μιας ποινικής υπόθεσης, αλλά με μορφή αντιπολιτευτικού λόγου. Όσο μεγάλη είναι η ανεπάρκεια του πολιτικού προσωπικού ως εναλλακτικού κυβερνητικού πόλου, τόσο πιο έντονη είναι η προβολή του μοναδικού αφηγήματος που έχει να κάνει με το δυστύχημα.
Αλήθεια ποιος γνωρίζει τους γονείς των τριών νεκρών της ΜΑΡΦΙΝ, ποιος άκουσε έστω μια διαμαρτυρία τους, ειδικά που στην περίπτωση τους δεν βρέθηκε ποτέ ο δολοφόνος των παιδιών τους; Ποιος διαμαρτυρήθηκε όταν στερήθηκαν ακόμη και το μνημείο στο σημείο της τραγωδίας από την επιβολή της επιθυμίας των μπαχαλάκηδων;
Ποιος γνωρίζει έστω ένα όνομα από τους συγγενείς των 102 νεκρών στο Μάτι; Που καίγονταν επί ώρες, αβοήθητοι; Που δεν ταυτοποιήθηκαν ποτέ κάποιοι από τις σορούς των νεκρών, που δεν προβλήθηκαν επαρκώς ποτέ, οι τότε κρατικές ευθύνες; Που η δίκη τελείωσε τελεσίδικα, χωρίς ούτε ένας από αυτούς που σπαράζουν στα πρωινάδικα, χωρίς ένα καλλιτέχνη, έντεχνο, ή προοδευτικό προβεβλημένο πρόσωπο, να εκφράσει δημόσια την αποστροφή του;
Γιατί ένας, ένας έστω για δείγμα δεν μιλά για την ευθύνη ενός προσώπου που έβαλε σε μια γραμμή να κινούνται δύο τραίνα επί πόσα λεπτά;
Γιατί μια ολόκληρη χώρα ασχολείται με το σκηνικό – πανηγύρι μιας απεργίας πείνας χωρίς δικαιολογία και χωρίς ουσία, που ευτελίζει το μεγαλύτερο μνημείο της χώρας και ουδείς στέκεται στα προφανή;
Έχει χαθεί τελείως η λογική. Απουσιάζει ο νηφάλιος και μεστός επιχειρημάτων δημόσιος λόγος, απουσιάζει η αντικειμενική και ξερή δημοσιογραφική κάλυψη γεγονότων και η προφανής προσπάθεια ευτελισμού της δικαιοσύνης συνεχίζεται αμείωτη χωρίς κανένας να συνειδητοποιεί τον κατήφορο μας ως κοινωνία, αφού κανείς δεν καταλαβαίνει πόσο κακό κάνει η δημοσιογραφική υπερβολή στην αξιοποίηση ποινικών υποθέσεων που προσφέρονται για να γεμίζουν δελτία και μόνο, ασχέτως αν εξελίσσονται σε φούσκες.
Η μόνη ελπίδα είναι ότι πλέον εκπαιδευόμαστε και σιγά σιγά καταλαβαίνουμε πολύ περισσότερα από όσα νομίζουν οι ιδιοκτήτες των μέσων ενημέρωσης. Δεν είμαστε οπαδοί, ούτε χαχόλοι, ούτε θα γίνουμε χούλιγκανς πολίτες. Ευτυχώς για την χώρα, ευτυχώς για εμάς.
Κώστας Ζαγναφέρης
Πρώην Αντιπεριφερειάρχης Ξάνθης
ΠΡΙΝ 44 ΧΡΟΝΙΑ…
18 /10/1981 Ημερομηνία σταθμός στην σύγχρονη Ελληνική Ιστορία.
Για τούς οπαδούς του αρχίζει η αναγέννηση της χώρας για τούς αντιπάλους η αρχή των δεινών με κατάληξη το μνημόνιο. Το να γράψεις ότι η αλήθεια είναι στη μέση όπως πολλοί αναλυτές καταλήγουν, είναι άχαρο, άοσμο και αδικεί τον εκρηκτικό Ανδρέα.
Έκανε πολλά, υπεσχέθη περισσότερα, άφησε κάτω από το “χαλί” πράγματα σημαντικά που είχε την εξουσιοδότηση και την πολιτική δύναμη να τα λύσει (Όπως σχέσεις κράτους, εκκλησίας).
Ασχολήθηκε με μικρά και στο τέλος αδίκησε τον εαυτό του.
Πολλές από τις λεγόμενες τομές ήταν πανεύκολο να νομοθετηθούν (όπως οικογενειακό δίκαιο) καθόσον η κοινωνία πιο μπροστά από τους κυβερνώντες ήταν έτοιμη από καιρό. Οι προηγούμενοι ήταν αγκυλωμένοι σε θεωρίες τού μεσοπολέμου. Το χρήμα άφθονο (Πηγή η αναθεματισμένη ΕΟΚ) και η δημιουργία νέας τάξης, χωρίς κόπο και πάντα στα όρια της νομιμότητας. Οι συμπεριφορές πού επικράτησαν οριζόντια εξακολουθούν να επηρεάζουν τις νέες γενιές και να διχάζουν. Είναι η πρακτική πού ακόμα ενώ όλοι την νοσταλγούν, δημοσίως την απορρίπτουν.
Οι ρήσεις του στην εξωτερική πολιτική έχουν γράψει ιστορία και συνήθως αφορούσαν το αριστερό ακροατήριο. Σχεδόν καμία δεν επαληθεύτηκε. Ίσως ήταν και ο πιο πιστός σύμμαχος της Δύσης. Έχουν χυθεί τόνοι μελάνης για αυτή την περίοδο. Ένα είναι σίγουρο που ούτε ο ίδιος θα ήθελε να αντιμετωπίζεται με “γλυκανάλατες” αναλύσεις.
Κλείνοντας θέλω να επισημάνω ότι σαράντα τέσσερα χρόνια μετά αυξάνονται οι πολέμιοι του από τον χώρο του ενώ πληθύνονται οι υποστηρικτές από τους, του “χρονοντούλαπου της ιστορίας” όπως έλεγε.
Σίγουρα και τυχερός για την συγκεκριμένη στιγμή. Είχαν ωριμάσει οι συνθήκες για το κάτι άλλο στην πολιτική ζωή. Καθιέρωσε, τρόπους, ατάκες και συμπεριφορές που ακόμα μας στοιχειώνουν.
Πάντως ένα είναι σίγουρο. Δεν πέρασε απαρατήρητος και θα συνεχίσει να απασχολεί τους ιστορικούς και όχι μόνο στο διηνεκές.
ΤΕΛΙΚΑ ΧΩΡΙΣ ΜΕΜΨΙΜΟΙΡΙΕΣ ΗΤΑΝ ΗΓΕΤΗΣ.