Χριστόδουλος Τοψίδης
Περιφερειάρχης ΑΜΘ
Στις Βρυξέλλες, είχα τη χαρά να υπογράψω μαζί με τον Περιφερειάρχη Ιονίων Νήσων, κ. Ιωάννη Τρεπεκλή, Μνημόνιο Συνεργασίας μεταξύ των δύο Περιφερειών μας.
Μια συνεργασία που στοχεύει στην από κοινού διεκδίκηση ευρωπαϊκών χρηματοδοτήσεων, την ανταλλαγή τεχνογνωσίας, τη συνδιαμόρφωση πολιτικών και τη δημιουργία στρατηγικών δικτύων προς όφελος των πολιτών μας.
Το Γραφείο της Περιφέρειας Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης στις Βρυξέλλες αναλαμβάνει πλέον έναν ακόμη πιο κομβικό ρόλο, ως σημείο αναφοράς, συνεργασίας και ανάπτυξης.
Με στρατηγικές συμμαχίες όπως αυτή, ενισχύουμε τη φωνή της ΠΑΜΘ στις Βρυξέλλες και εργαζόμαστε με σχέδιο και αποφασιστικότητα για ένα ισχυρότερο και πιο δημιουργικό μέλλον για όλους τους πολίτες μας.
Γιώργος Τσιτιρίδης
Δήμαρχος Αβδήρων
Στα πλαίσια της πραγματοποίησης του συνεδρίου της 35ης Αμφικτιονίας Συλλόγων και Φορέων της Εθελοντικής Αιμοδοσίας στην πόλη της Ξάνθης, θα ήθελα να σας συγχαρώ για το σημαντικό έργο σας, ιδιαίτερα στις μέρες μας, με το οποίο προάγονται οι αξίες του εθελοντισμού και της προσφοράς χωρίς σκοπιμότητες.
Η ανταπόκρισή σας, αντικατοπτρίζει τη δύναμη του ανθρώπου να ξεπερνά τα εμπόδια, τη δύναμη της προσφοράς και τη θέληση για ζωή.
Η σημερινή συμμετοχή αποδεικνύει ότι η ιδέα της εθελοντικής προσφοράς αίματος, είναι υπόθεση όλων μας.
Για εμάς, ο αιμοδότης είναι ένας ήρωας, γιατί δίνοντας λίγο από τον χρόνο του, προσφέροντας το δικό του αίμα, σώζει τη ζωή κάποιου άγνωστου συνανθρώπου του.
Σήμερα τιμούμε όλους εκείνους τους αιμοδότες που δίνουν το «παρόν» σχεδόν σε κάθε αιμοδοσία που πραγματοποιείται.
Η πράξη του αιμοδότη, υπερασπίζεται και στηρίζει τον άνθρωπο.
Απευθύνω, λοιπόν, σε όλους ένα μεγάλο «ευχαριστώ». Με την ανταπόκριση και την προσφορά σας διατηρείτε άσβεστη τη φλόγα της αγάπης, της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης στην πόλη μας.
Μάκης Τζάτζος
Παλαίμαχος Ποδοσφαιριστής
Αλκέτας Παναγούλιας: ένας ποδοσφαιράνθρωπος με πολύ μεγάλη προσφορά στο ποδόσφαιρο της Ελλάδας και όχι μόνο
Εγώ θα ήθελα να μιλήσω για τον άνθρωπο Αλκέτα, που γνώρισα σε μια πολύ δύσκολη στιγμή της ζωής μου, όταν το 2002 αρρώστησε ο γιος μου και έπρεπε να πάμε για θεραπεία στην Αμερική (Νέα Υόρκη). Είχαμε τεράστια στήριξη από όλη την Ελλάδα, και ειδικά από τον Χρήστο Πανόπουλο και την Εθνική Ελλάδας.
Δύο μέρες πριν φύγουμε, δίχως στην ουσία να ξέρω πού πάω (η μόνη μου έννοια ήταν να φτάσω όσο πιο γρήγορα στο νοσοκομείο), μιλώντας με τον συμπαίκτη και κουμπάρο μου στην Ξάνθη, τον Γιώργο Γεωργούση, μου λέει να πάρω τηλέφωνο τον κύριο Αλκέτα, μήπως μπορεί να με βοηθήσει εκεί.
Όντως τον πήρε τηλέφωνο — αν και με τη διαφορά ώρας που είχαμε, ήταν πολύ πρωί εκεί και τον ξύπνησε. Του είπε για μένα και το πρόβλημα που είχα, κι εκείνος απάντησε:
«Ναι, έχω ακούσει. Δώσε το τηλέφωνο στον Μάκη να με πάρει μετά από ένα δίωρο.»
Όντως τον πήρα τηλέφωνο και μου λέει:
«Πότε έρχεσαι; Πού θα μείνεις; Δώσε μου το τηλέφωνό σου.»
Του απαντώ πως πετάμε την επόμενη μέρα, δεν ξέρω πού θα μείνω, μόνο ότι θα πάω στο NYU Hospital και δεν θα έχω τηλέφωνο.
Μου απαντά, με το ιδιαίτερο στυλ που είχε:
«Είμαι στην Ουάσινγκτον, έχει πάρα πολύ χιόνι, είναι δύσκολο αύριο να είμαι εκεί, αλλά μην ανησυχείς — θα στείλω άνθρωπο δικό μου στο αεροδρόμιο να σε περιμένει.»
Και πράγματι, όπως και έγινε: μας περίμενε με ένα πλακάτ με το όνομά μου ένας κύριος, ο οποίος πλέον είναι κάτι παραπάνω από αδερφός για μένα — ο Γιώργος Μέλλης, ένας επιφανής άνθρωπος της ομογένειας και του ποδοσφαίρου της Αμερικής. Με πήγε σε ξενοδοχείο κοντά στο νοσοκομείο και μου λέει:
«Σε μια-δυο μέρες θα έρθει ο Αλκέτας και θα βρεθούμε.»
Την πρώτη μέρα που πήγαμε στο νοσοκομείο, μας είχαν μια διερμηνέα — κάποια κυρία που τα ελληνικά της δεν ήταν τόσο καλά. Εμείς, μέσα στο άγχος, ακούμε την χαρακτηριστική φωνή του Αλκέτα στον διάδρομο του νοσοκομείου. Ήρθε με τον φίλο του, μίλησαν με τον γιατρό και είδε ότι η γυναίκα μου μπορούσε να συνεννοηθεί με τα αγγλικά της με τους γιατρούς.
Με πήραν και πήγαμε στον ξενώνα του Ronald McDonald House, ώστε να εξασφαλίσει τη διαμονή μας — όπως και έγινε. Κανόνισε να έχουμε και τηλέφωνο, με σύνδεση εταιρείας Ελληνοκύπριου επιχειρηματία.
Στα δύο χρόνια που έζησα εκεί, είδα την τεράστια επιρροή και τη μεγάλη του προσωπικότητα σε όλη την Ελληνοαμερικανική — και όχι μόνο — κοινότητα. Τον συνάντησα πολλές φορές, όταν ερχόταν στη Νέα Υόρκη, και είδαμε και αγώνες στην τηλεόραση παρέα.
Σε κάποια στιγμή, μου λέει:
«Ήθελα να σε καλέσω στην Εθνική πριν το Μουντιάλ της Αμερικής, αλλά έπαιζες σε ομάδα που δεν πρωταγωνιστούσε.»
«Δεν πειράζει», του απάντησα, «με έχεις καλέσει και με έχεις βασικό στο Μουντιάλ της ζωής μου.»
Ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος ο Αλκέτας Παναγούλιας.
Για την ομογένεια της Νέας Υόρκης και τους ανθρώπους της, στους οποίους είμαι ευγνώμων, θα αναφερθώ σε άλλη ανάρτηση.
Δημήτριος Κασαπίδης
Συγγραφέας, Ιστορικός
Μετά από δύο χρόνια απεχθούς και ειδεχθούς ομηρίας, οι Ισραηλινοί όμηροι — όσοι επέζησαν — μπόρεσαν να επιστρέψουν επιτέλους στους οικείους τους, χάρη στην αποφασιστικότητα των κυβερνώντων τους και την ενεργό ανάμειξη και το ενδιαφέρον του προέδρου Τραμπ για ειρήνευση στην περιοχή.
Ας ευχηθούμε και ας ελπίσουμε να επικρατήσει, και σε τούτη τη γωνιά του πλανήτη, μακροπρόθεσμα και σταδιακά, η ειρήνη· μια ειρήνη βασισμένη στην αξιοπρέπεια και στον σεβασμό της ανθρώπινης ζωής.
Κώστας Ζαγναφέρης
Πρώην Αντιπεριφερειάρχης Ξάνθης
Εδώ και σχεδόν 1000 χρόνια, από την εποχή των Σταυροφοριών η ευρύτερη περιοχή με κέντρο την ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ αποτελεί την πλέον αιματοβαμμένη περιοχή του πλανήτη. Δε υπήρξε ούτε μια χρονιά που να μην υπήρξαν θύματα από τις διαμάχες μεταξύ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ, ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΩΝ ΚΑΙ ΙΟΥΔΑΙΩΝ.
Έτσι το επίτευγμα του ΤΡΑΜΠ μοιάζει αξεπέραστο και αν οικοδομηθεί η ΓΑΖΑ και εδραιωθεί η ειρήνη κάθε μέρα που θα περνάει η σημερινή ημερομηνία θα αποτελεί ορόσημο της παγκόσμιας ιστορίας.
Για αυτό τον λόγο οι αριστεροί εν ΕΛΛΑΔΙ έχουν χάσει τα αυγά και τα πασχάλια. Αποδεικνύεται ότι δεν τους ενδιέφερε η ειρήνη της περιοχής αλλά μόνο ο πόλεμος του καπιταλισμού, ο αφανισμός του Ισραήλ και η αγιοποίηση των Παλαιστινίων. Μην περιμένετε να υπάρξει ούτε μισή ανακοίνωση για τον τερματισμό του πολέμου. Άσε που και το ποίημα της δήθεν μονόπλευρης και καταστροφικής εξωτερικής πολιτικής με την παρουσία του ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ στο Κάιρο πάει περίπατο.
Φανταστείτε στην θέση του ΤΡΑΜΠ να ήταν ο ΠΟΥΤΙΝ και να έβγαζε στην ΚΝΕΣΕΤ τον συγκεκριμένο λόγο. Θα ήταν ο ειρηνιστής, ο ηγέτης του επόμενου αιώνα, ο άνθρωπος που όλη η ανθρωπότητα πρέπει να προσεύχεται να τον έχει ο Θεός καλά κλπ κλπ.
Σήμερα όχι μόνο δεν μιλάνε αλλά παρουσιάζουν και…. τάσεις αυτοκτονίας. Και προ πάντων οι Αρβανίτης, Κούλογλου, Πέρκα που διαφωνούν με το περιεχόμενο της συμφωνίας. Αυτό που το βάζετε, πως το ξεπερνάτε.
Να διευκρινίσω το αυτονόητο. Το ότι έχουμε άποψη για το ποιός θα βγει πρόεδρος των ΗΠΑ αποτελεί θέμα του μικρόκοσμου μας. Ούτε μας ρωτάνε ούτε επηρεάζουμε ούτε η άποψη μας φτάνει έξω από τα σύνορα μας. Πάντως και εδώ ίσχυσε ο κανόνας που σας έχω πεί. Αν δεν γνωρίζετε το θέμα….. απλώς ταχθείτε απέναντι στην αριστερή άποψη. Η δικαίωση 100%…..μην ξεχνάτε ότι είχαν σκυλιάσει με τον ΤΡΑΜΠ.