Γράφει η Ντιάνα Τσερβονίδου
Διευθύντρια Σύνταξης
Δημοσιογράφος
Δεν την ήξερα προσωπικά. Δεν αντάλλαξα ποτέ μια κουβέντα μαζί της, ούτε την είδα ποτέ ζωντανά. Κι όμως, η εικόνα της συνεχίζει να με στοιχειώνει.
Το βλέμμα της, παγωμένο από τον τρόμο, λίγα δευτερόλεπτα πριν το μαχαίρι πέσει πάνω της, για να κόψει το νήμα της ζωής της. Είναι το βλέμμα της απελπισίας ενός αβοήθητου ανθρώπου σε έναν κόσμο που χάνεται.
Μια νεαρή γυναίκα, πρόσφυγας πολέμου που κατέφυγε σε μια άλλη χώρα για να βρει ειρήνη, τελικά βρήκε τον θάνατο μέσα σε ένα βαγόνι του μετρό και μάλιστα της Νέας Υόρκης -το τελευταίο ίσως μέρος που θα περίμενες κάποιος ότι θα άφηνε την τελευταία του πνοή. Ή μήπως όχι;
Η φωτογραφία που έγινε viral και αποτέλεσε έμπνευση για πολλούς ευφάνταστους σκιτσογράφους, με τον δολοφόνο πάνω από το θύμα να υψώνει το μαχαίρι, δεν είναι απλώς ένα στιγμιότυπο εγκλήματος. Είναι ένα σύμβολο τρόμου, μια κραυγή που μας φτύνει κατάμουτρα την αλήθεια: Δεν είμαστε ασφαλείς πουθενά.
Πόσες φορές έχουμε πει, «εγώ ζω σε μια ασφαλή χώρα, δεν με αγγίζει ο πόλεμος. Δεν με αγγίζει η βία»; Κι όμως, ο κίνδυνος μπορεί να παραμονεύει δίπλα σου, σε ένα βαγόνι γεμάτο κόσμο, με δεκάδες μάτια να παρακολουθούν, αλλά κανείς να μην μπορεί -ή και να μη θέλει- να σε προστατεύσει.
Κι εγώ τώρα αναρωτιέμαι, τι είναι πιο τραγικό από τα δύο; Το ότι η κοπέλα ξεριζώθηκε από την πατρίδα της για να σωθεί, όπως πίστευε, από τον πόλεμο σε μια υποτίθεται ασφαλή χώρα ή το γεγονός ότι όλες οι ελπίδες μαζί με τα όνειρά της για ένα καλύτερο μέλλον έσβησαν με μια μαχαιριά την οποία μπορεί και να είχε αποφύγει, εάν έμπαινε σε ένα άλλο βαγόνι;
Τότε, βέβαια, ίσως στη θέση της να ήταν ένα άλλο κορίτσι ή και μια μεγαλύτερη ηλικιακά γυναίκα, μια μητέρα, αδελφή ή σύζυγος κάποιου που την περίμενε να επιστρέψει από τη δουλειά στο σπίτι.
Είναι κάτι που δε θα μάθουμε ποτέ…
Ας μην κρυβόμαστε, όμως, πίσω από το δάχτυλό μας, η ιστορία αυτή ίσως να μην αποκτούσε ποτέ τέτοιες διαστάσεις εάν το θύμα δεν ήταν πρόσφυγας από την Ουκρανία, γιατί ειδεχθή εγκλήματα συμβαίνουν κάθε μέρα σε ανώνυμους και κανείς δε δίνει σημασία. Άνθρωποι μαχαιρώνονται, βιάζονται, δολοφονούνται και η είδηση χάνεται σε μια στήλη εφημερίδας ή σε μια σύντομη αναφορά των δελτίων ειδήσεων. Όταν βέβαια υπάρχει η συναισθηματική φόρτιση της Ουκρανίας, τότε όλοι συγκινούνται ακόμη περισσότερο.
Το αφήγημα ότι μια κοπέλα που έφυγε από μια εμπόλεμη χώρα για να σωθεί από τις βόμβες, τελικά συνάντησε τον δολοφόνο της σε ένα μετρό μιας ειρηνικής μεγαλούπολης, θεωρώ ότι έκανε το έγκλημα viral.
Δυστυχώς, το αμερικανικό όνειρο τελείωσε μέσα σε λίγα λεπτά για τη νεαρή κοπέλα που απλά βρέθηκε σε λάθος μέρος τη λάθος στιγμή. Η «γη της επαγγελίας» μετατράπηκε μεμιάς σε σκηνικό εγκλήματος, γιατί δεν είναι μόνον ο δολοφόνος που την σκότωσε, αλλά και ένα σύστημα από πίσω που τον άφησε να περιφέρεται ελεύθερος, μέχρι να εγκληματήσει.
Ναι, εγκλήματα γίνονται παντού, πάντα γίνονταν. Το εξοργιστικό σε αυτή την περίπτωση είναι αλλού, πώς γίνεται να κυκλοφορούν ανάμεσά μας άνθρωποι με καταγεγραμμένο ιστορικό βίας και όλοι να κάνουν τα στραβά μάτια, ώσπου μια μέρα να σκοτώσουν;
Το ίδιο πράγμα δεν γίνεται και στη δική μας χώρα; Πάντα το ίδιο μοτίβο: Μόλις γίνει το έγκλημα, τότε όλοι φωνάζουν πως κάτι πρέπει να αλλάξει.
Όπως στα εγκλήματα, έτσι στα ατυχήματα και στα δυστυχήματα: Όλοι ξαφνικά ωρύονται, σαν να ξύπνησαν μόλις από έναν εφιάλτη. Πολιτικοί ζητάνε μέτρα, ειδικοί μιλάνε για παραλείψεις, ενώ οι αρχές δηλώνουν πως θα ερευνήσουν σε βάθος το θέμα, κι αυτό τη στιγμή που μια ζωή έχει, ήδη, χαθεί για πάντα.
Υποτίθεται ότι ζούμε σε μια πολιτισμένη κοινωνία των νόμων, των θεσμών και της ασφάλειας. Η αλήθεια είναι πως η Πολιτεία δεν προστατεύει πάντα, πολλές φορές απλώς καθυστερεί το αναπόφευκτο, γιατί όπως μας διδάσκει η ιστορία, ο δολοφόνος δεν αποτελεί ένα μεμονωμένο περιστατικό. Είναι το αποτέλεσμα μιας κοινωνίας που βλέπει, ξέρει, αλλά δεν παρεμβαίνει, όπως σε πολλές γυναικοκτονίες που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας.
Κι όσο το σύστημα παραμένει απλός θεατής τέτοιων σκηνικών, περιμένοντας το επόμενο θύμα, τόσο η αλήθεια παραμένει πικρή: Δεν υπάρχει ασφάλεια πουθενά.
Fonitisxanthis.gr