Γράφει η Ντιάνα Τσερβονίδου
Διευθύντρια Σύνταξης
Δημοσιογράφος
Είμαι σίγουρη πως εάν κάποιος αποφάσιζε να στήσει πάγκο στην κεντρική πλατεία για να πουλήσει κουτόχορτο σε ατομικά σακουλάκια από αυτά που βάζουν σπόρια και πουλάνε στα σούπερ μάρκετ, δεν θα προλάβαινε να τα γεμίζει, καθώς θα γίνονταν ανάρπαστα -όπως ακριβώς τα κουπόνια για δωρεάν γεύματα.
Το ερώτημα βέβαια που προκύπτει είναι το «γιατί;».
Και η απάντηση ακόμη πιο απλή, επειδή το κουτόχορτο δεν θέλει κόπο. Το «καλλιεργεί» απλόχερα και σε μεγάλες ποσότητες η τηλεόραση, και πιο συγκεκριμένα οι «ειδικοί» της ενημέρωσης οι οποίοι σερβίρουν σε καθημερινή βάση γενναίες μερίδες «αλήθειας».
Ο τηλεθεατής από την πλευρά του δεν έχει παρά να «καταπίνει» αμάσητη την «τροφή» που του «σερβίρουν» τα δελτία ειδήσεων, όπως ακριβώς καταπίνει τα σπόρια στο γήπεδο.
Σαν τον παπαγάλο που επαναλαμβάνει όλη την ώρα τη φράση «ο Μήτσος είναι τρελός», χωρίς να καταλαβαίνει τι λέει, με τον ίδιο τρόπο και ο πολίτης επαναλαμβάνει λέξη προς λέξη τα επιχειρήματα των «ειδικών» της τηλεόρασης, χωρίς καμία κριτική ικανότητα. Σε αντίθεση βέβαια με τον παπαγάλο δεν έχει πολύχρωμα φτερά, ούτε περνάει όλη τη ζωή του σε ένα κλουβί, πέρα από το κλουβί της προσωπικής του φυλακής.
Έτσι τον ακούς να μαλώνει στο καφενείο της γειτονιάς με όλους εκείνους που θα τολμήσουν να εκφέρουν διαφορετική άποψη από αυτήν που έχει μάθει.
Η σκηνή λίγο πολύ είναι γνωστή σε όλους:
– «Το είπε ο… τάδε στην τηλεόραση. Επομένως έτσι θα είναι!».
-«Κι εγώ το διάβασα στο διαδίκτυο…».
Μια ατέρμονη διαμάχη που δεν οδηγεί πουθενά και έχει ως αποτέλεσμα κάποιοι να πίνουν στο τέλος κρύο τον καφέ τους ή και πικρό ακόμη. Κι ενώ τσακώνονται μεταξύ τους για το ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο, στην πράξη για το ποιος έχει το πιο γνήσιο κουτόχορτο, εκείνοι που τους το «σερβίρουν» τρίβουν με ικανοποίηση τα χέρια τους, άλλοι για τα νούμερα τηλεθέασης και άλλοι για τα προσωπικά τους συμφέροντα.
Ο μέσος καταναλωτής του κουτόχορτου σκύβει με θρησκευτική ευλάβεια στην εξουσία και μοναδικό γνώμονα το «τι βολεύει εμένα προσωπικά», και χωρίς να ρωτάει ποτέ:
- «Γιατί οι δρόμοι που τους χρυσοπληρώνουμε μέσω αδικαιολόγητων φόρων έχουν λακκούβες;»
- «Γιατί ο μέσος μισθός δεν φτάνει ούτε για έλεος;»
- «Γιατί το «κουτόχορτο» είναι το μοναδικό είδος «τροφής» που διατίθεται δωρεάν και σε αφθονία;»
Έτσι, με «κοιλιά γεμάτη» από το πρωινό δελτίο και μυαλό άδειο από κριτική σκέψη καταλήγει να προσκυνά αυτούς που τον «ταΐζουν» κουτόχορτο.
Σημασία έχει ότι το κουτόχορτο σερβίρεται πάντα φρέσκο, ζεστό και αχνιστό, όπως ακριβώς ο πρωινός καφές. Είναι πάντα διαθέσιμο και δεν λείπει από κανέναν τραπέζι.
Προσωπικά θα ήθελα να εστιάσω σε ένα συγκεκριμένο τηλεοπτικό πρόσωπο, μια καρικατούρα της τηλεόρασης που εμφανίζεται συχνά πυκνά με την ιδιότητα του ανταποκριτή στην άκρη του τηλεοπτικού πάνελ. Μονίμως με ύφος τρελής αγελάδας σε οίστρο, ειδικά τώρα τελευταία που οι γεωπολιτικές εξελίξεις δεν ταιριάζουν με το αφήγημα που εξυπηρετεί, ασκεί «επιθετική πολιτική» στους εκφέροντες διαφορετική άποψη από την γραμμή που ακολουθεί τυφλά.
Δεν μιλάει, αλλά φτύνει τις λέξεις του έχοντας γουρλώσει τα μάτια και διακόπτοντας μονίμως αυτόν που λέει τα αντίθετα από τα συμφέροντα που υπηρετεί ο ίδιος.
Το υστερικό παπαγαλάκι της βδομάδας θα μπορούσε να τον χαρακτηρίσει κάποιος και δεν θα είχε καθόλου άδικο. Το θέμα είναι πως το παπαγαλάκι δεν είναι μόνο του, αποκτά δεκάδες άλλα παπαγαλάκια τα οποία τσακώνονται με πάθος για τα ξένα συμφέροντα, ενώ στην παρούσα, τουλάχιστον, φάση της ζωής τους το μοναδικό που θα έπρεπε να τους «καίει» είναι οι λογαριασμοί ρεύματος και η αδικαιολόγητη ακρίβεια στα σούπερ μάρκετ…