Γράφει η Ντιάνα Τσερβονίδου
Διευθύντρια Σύνταξης
Δημοσιογράφος
Ο γεροδεμένος φύλακας έσπρωξε με όλη τη δύναμη των χεριών του τη σκουριασμένη καγκελόπορτα.
Ένας ρηχός ήχος σαν «παράπονο» ακούστηκε για ελάχιστα δευτερόλεπτα και η καγκελόπορτα έχασκε ορθάνοικτη μπροστά από το ανθρώπινο «σμήνος» που στεκόταν αμίλητο πίσω από τον φύλακα.
Ο φύλακας αφού έκανε στην άκρη, στράφηκε προς το μέρος τους και τα λόγια ξεχύθηκαν από μέσα του με πραγματική συγκίνηση:
«Δεν είστε πια τέρατα. Είστε ελεύθεροι…».
Η απορία «ζωγραφίστηκε» στα πρόσωπά τους, μα κανείς δεν μπήκε στον κόπο να ρωτήσει τι σήμαινε αυτό που μόλις ξεστόμισε ο φύλακας.
Λιλιπούτειοι και γιγαντόσωμοι άνθρωποι, γυναίκες με χοντρά μουστάκια, παιδιά με έξι δάχτυλα και μερικοί μαυριδεροί, φορώντας ακόμη τις παραδοσιακές φορεσιές τους, άλλοι με ντέφια στα χέρια και άλλοι με μισοφαγωμένες μπανάνες, τον κοιτούσαν τώρα με δυσπιστία.
Ο φύλακας έδειξε να εκνευρίζεται μπροστά σε αυτή την αντίδραση και υψώνοντας τη φωνή του, τους παρότρυνε σχεδόν με νεύρο:
«Μπορείτε να φύγετε! Το τσίρκο των τεράτων έκλεισε… για πάντα».
Κανείς όμως δεν κουνήθηκε, σαν να είχαν «παγώσει» στην ίδια θέση και στην ίδια στάση. Ούτε ένα βήμα μπροστά. Ίσως γιατί δεν είχαν που να πάνε, ίσως πάλι γιατί είχαν συνηθίσει να είναι «ανθρώπινα εκθέματα» για το «ανώτερο» ανθρώπινο είδος, οι συγκεντρωμένοι δεν τολμούσαν να φύγουν από τη φυλακή τους.
Φαντάζομαι πως κάπως έτσι έκλεισε το τελευταίο ανθρώπινο τσίρκο από τα πολλά που υπήρχαν στην «πολιτισμένη» Ευρώπη μέχρι και τη δεκαετία του 1950, τότε, δηλαδή, που η Δαρβινική θεωρία για την εξέλιξη των ειδών έδινε ακόμη σε πολλούς Ευρωπαίους τη βεβαιότητα των «εξελιγμένων» του είδους.
Ορμώμενοι, λοιπόν, από αυτή τη βεβαιότητα δημιούργησαν σε όλες σχεδόν τις μεγάλες πόλεις της γηραιάς ηπείρου, Παρίσι, Αμβούργο, Αμβέρσα και αλλού, Τσίρκα με εκθέματα πραγματικούς ανθρώπους ως αξιοθέατα για τους «ευυπόληπτους» πολίτες.
Έτσι, σοβαροί κύριοι με πανάκριβα σακάκια, αγκαλιά με τις συζύγους ή κρατώντας από το χεράκι τα παιδιά τους, περιφέρονταν ανέμελα σε αυτά τα ανθρώπινα Τσίρκα, «σκοτώνοντας» την ώρα τους.
Κάποιοι τάιζαν μπανάνες τα εξωτικά αυτά πλάσματα που δεν τους έμοιαζαν φυλετικά, λόγω ιδιαιτερότητας χρώματος και κουλτούρας, άλλοι έβγαζαν φωτογραφίες τους ταλαίπωρους ανθρώπους με γενετικές ή άλλες φυσικές αναπηρίες οι οποίοι είχαν την ατυχία να γεννηθούν «διαφορετικοί», δεν έμοιαζαν, δηλαδή, με όλους τους υπόλοιπους.
Το πιο εξοργιστικό, βέβαια, είναι ότι τα έκαναν όλα αυτά σαν να ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο, και μετά απορούμε πώς γεννήθηκε η ιδεολογία του ναζισμού με αποκορύφωμα το αιματοκύλισμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτό όμως είναι ένα άλλο ζήτημα που δεν θα με απασχολήσει στο σημερινό μου άρθρο, γιατί το τσίρκο των τεράτων μπορεί να έκλεισε, τα πραγματικά, όμως, «τέρατα» συνεχίζουν να ζουν ανάμεσά μας και μάλιστα καταλαμβάνουν θέσεις και αξιώματα, πολλές φορές, καθορίζοντας ακόμη και τις τύχες μας.
Προσωπικά θα ήθελα να μείνω στα «τέρατα» της δικής μας καθημερινότητας, αυτά που ο καθένας μας μπορεί εύκολα να συναντήσει εκεί έξω, στη «ζούγκλα» που μας περιβάλλει, γιατί πολλές φορές έχουν δύο πόδια, δύο χέρια και ένα κεφάλι. Μιλάνε επίσης την ανθρώπινη γλώσσα, αλλά μόνον φαινομενικά είναι άνθρωποι. Εάν ακούσεις αυτά που λένε ή αυτά που πιστεύουν, θα καταλάβεις ότι το τσίρκο των τεράτων ζει, δεν έκλεισε ποτέ.
Οι ιδέες που «υπηρετούν» δείχνουν την πραγματική τους ουσία και πιο συγκεκριμένα το «τέρας» που κρύβεται μέσα τους, «καταχωνιασμένο» στην πιο σκοτεινή «γωνιά» της ψυχής τους και μόνον μερικές φορές μπορεί να το δεις να καθρεφτίζεται στιγμιαία στα μάτια τους.
Είναι τέρας αυτός που δικαιολογεί τον φυσικό αφανισμό αθώων στο πλαίσιο «εκκαθάρισης» του πλανήτη από το «βιολογικό πλεόνασμα» που καταλαμβάνει «τζάμπα» τετραγωνικά μέτρα και μάλιστα υποστηρίζει τις θέσεις του με το περισπούδαστο ύφος του γνώστη των πραγμάτων που δε σηκώνει καμία αντίρρηση.
Είναι τέρας αυτός που θεωρεί ότι ο ήλιος δεν πρέπει να ανατέλλει για όλους, αλλά μόνο για τους «εκλεκτούς» που κληρονόμησαν το δικαίωμα αυτό από τους γεννήτορές τους και επομένως η δική τους ζωή μετρά περισσότερο από τη ζωή των άλλων.
Είναι τέρας αυτός που το βράδυ δέρνει τη γυναίκα του και την ημέρα την περιφέρει σαν πολύτιμο «αξεσουάρ» στις καθιερωμένες του εξόδους, για να αποδείξει ότι έχει μια ευτυχισμένη οικογένεια.
Είναι τέρας αυτός που χαίρεται με τον πόνο του διπλανού του, γιατί μόνον έτσι μπορεί να αισθανθεί πετυχημένος.
Είναι τέρας αυτός που «ξεπουλάει» ό,τι πιο ιερό έχει στη ζωή, την οικογένεια και τους φίλους του, για ένα κοινωνικό status που δεν του ανήκει.
Όπως επίσης τέρας είναι αυτός που επιδεικνύει τα πανάκριβα παπούτσια του -όχι γιατί από κάτω κρύβονται τα φαγωμένα νύχια του, αλλά επειδή υποβιβάζει όποιον άλλον δεν έχει τα ίδια…
Και πόσα τέρατα ακόμη…
