Γράφει η Ντιάνα Τσερβονίδου
Διευθύντρια Σύνταξης
Δημοσιογράφος
Τα ράσα δεν κάνουν τον παπά, λέει ο θυμόσοφος λαός και όχι τυχαία, όπως επιβεβαιώνει, άλλωστε, με τη συμπεριφορά του ένας ακόμη ρασοφόρος, γιατί αρνούμαι να χαρακτηρίσω ιερέα, ιερωμένο ή έστω παπά, κάποιον που δε θυμίζει σε τίποτα την χριστιανική μας παράδοση.
Ο λόγος περί γνωστού στην περιοχή του αρχιμανδρίτη το όνομα του οποίου εμπλέκεται σε ένα ακόμη περιστατικό βίας κατά των αστυνομικών -όσο απίστευτο κι αν ακούγεται- που πήγαν να του αφαιρέσουν τις πινακίδες, αφού προηγουμένως προκάλεσε ατύχημα και μάλιστα παράτησε το όχημά του στη μέση του δρόμου.
Όταν, λοιπόν, ο ίδιος επέστρεψε στο σημείο και βρήκε τους αστυνομικούς «επί τω καθήκον», δεν βρήκε να κάνει άλλο, από το να τους επιτεθεί λεκτικά και σωματικά…
Τι πιο σύνηθες για έναν κληρικό να περιφέρεται μαινόμενος στους δρόμους και να επιτίθεται με μπουνιές στους αστυνομικούς, ρίχνοντας κατάρες που ξεπερνάνε κάθε αρρωστημένη φαντασία, θα πει κάποιος αστειευόμενος…
Ίσως και να ήταν αστείο το όλο θέμα, αν δεν ήταν τόσο τραγικό…
Βρίζοντας «Θεούς και δαίμονες», δε δίστασε να προβεί ακόμη και σε άσεμνες χειρονομίες -ξέρετε εσείς… αυτές με το δάχτυλο σε σχήμα φαλλού- αποκαλύπτοντας, έτσι, την πραγματική του ουσία, αυτή που κρύβεται πίσω από τα «ράσα».
Για την ιστορία, αξίζει να σημειωθεί ότι ο τραμπούκος αρχιμανδρίτης βρέθηκε αρνητικός πρωταγωνιστής σε ένα ακόμη περιστατικό βίας στο παρελθόν και μάλιστα κατά γυναίκας αστυνομικού, την οποία χαστούκισε τόσο δυνατά που, σύμφωνα με αστυνομικές καταγγελίες, αυτή έχασε τις αισθήσεις της.
Δεν ξέρω εάν ο συγκεκριμένος έχει πρόβλημα μόνο με τους αστυνομικούς ή αν η εν γένει συμπεριφορά του χαρακτηρίζεται από τέτοιου είδους βίαια ξεσπάσματα. Δεν αποκλείεται ο άνθρωπος να έχει απλά ψυχολογικά προβλήματα, κάτι που μπορούν να κρίνουν μόνον οι ειδικοί. Το θέμα είναι κατά πόσο εκμεταλλεύεται την ιδιότητα του κληρικού, για να δρα κατ’ αυτό τον τρόπο, γλιτώνοντας από την τιμωρία που του αξίζει, με δεδομένο το γεγονός ότι έχει αποκτήσει μεγάλο fun club που τον στηρίζει φανατικά (;).
Σε καμία περίπτωση, το «ράσο» δεν πρέπει να αποτελεί «άσυλο», ειδικά για εκείνους που βρίσκονται υψηλά στην ιεραρχία της πνευματικής μας ηγεσίας, γιατί κατά καιρούς έχουμε γίνει μάρτυρες απαράδεκτων συμπεριφορών, που δεν έχουν καμία σχέση με τη διδασκαλία του Χριστού.
Αγάπη προς τον πλησίον δεν μας δίδαξε ο Χριστός;
Τι αγάπη «εκπέμπει» ο ρασοφόρος και μάλιστα με θέση ισχύος, ο οποίος βρίζει δημόσια μια μάνα που έχασε το παιδί της σε ένα τραγικό δυστύχημα, τα αίτια του οποίου δεν έχουν γίνει ακόμα γνωστά στο ευρύ κοινό; Καμία…!
Τι κι αν μετά τον σάλο που προκάλεσε, δημοσίευσε ένα απολογητικό σχεδόν post ως ένας ακόμη «δαίμων» του πληκτρολογίου, το οποίο δε θύμιζε σε τίποτα τις αρχικές του δηλώσεις, που ήταν γεμάτες μίσος και εμπάθεια. Προφανώς το έκανε όχι γιατί τον «έφαγαν» οι τύψεις, αλλά γιατί εξαναγκάστηκε από τις δημιουργηθείσες συνθήκες.
Πολιτικοποιημένοι παπάδες αυτοί που εμπλέκονται σε καβγάδες «καφενείου», υπερασπιζόμενοι τα συμφέροντα του ενός ή του άλλου πολιτικού κόμματος του οποίου δηλώνουν ένθερμοι οπαδοί, ξεχνώντας επιλεκτικά πως ως Χριστιανοί δεν πρέπει να έχουν άλλα πρότυπα στη ζωή τους, εκτός από τον Χριστό.
Πρώτοι διδάξαντες αυτοί οι «Άγιοι άνθρωποι» που μόνον Άγιοι δεν είναι, μετά μας κουνάνε το δάχτυλο, κάνοντας λόγο για σατανάδες, πειρασμούς και τα σχετικά, και όλα αυτά… γιατί θεωρούν πως το «ράσο κάνει τον παπά»…
Προσωπικά, (…όπως πιστεύω και άλλοι πιστοί), δε θα ήθελα όχι το χέρι ενός τέτοιου ρασοφόρου να φιλήσω (…το «βαρύ» χέρι που σηκώθηκε για να χτυπήσει γυναίκα και μετά χειρονομούσε αισχρά εναντίον των αστυνομικών που του αφαίρεσαν πινακίδες για επικίνδυνη οδήγηση), ούτε να γίνω πνευματικό τέκνο (…ο Θεός να φυλάει) ενός ανθρώπου τα χείλη του οποίου δίνουν κατάρες και εκτοξεύουν ελαφρά τη καρδία φράσεις ανεπίτρεπτες για ιερωμένο και μετά ψιθυρίζουν ευχές και ευλογίες στους πιστούς.
Τα ράσα, λοιπόν, δεν κάνουν τον παπά, αλλά η συμπεριφορά…
