Γράφει η Ντιάνα Τσερβονίδου
Διευθύντρια Σύνταξης
Δημοσιογράφος
Μια υπόθεση τόσο τραγική, όσο και παράλογη αυτή που θα απασχολήσει το σημερινό μου άρθρο:
Μια σύγχρονη τραγωδία με θέμα την αδιαφορία και το έγκλημα, αλλά και πώς αυτά τα δύο συνδέονται σε ένα ενιαίο σύνολο, όπως τα έργα των Γάλλων Ιμπρεσιονιστών ζωγράφων με τα έντονα και παχιά χρώματα που χάνονται το ένα μέσα στο άλλο όσο τα πλησιάζεις και απαιτούν να τα κοιτάξεις από άλλη οπτική γωνία, διατηρώντας, πάντοτε, μια ικανοποιητική απόσταση, για να μπορέσεις να διακρίνεις την πραγματική εικόνα που παρουσιάζουν. Μόνον έτσι θα μπορέσεις να δεις το φυσικό τοπίο και τις μορφές που κινούνται μέσα σε αυτό. Πρόσωπα χωρίς χαρακτηριστικά, σκέτα περιγράμματα που χάνονται στη στιγμή, βουτηγμένα στη χοντρή πινελιά του καλλιτέχνη, σου δίνουν την εντύπωση ενός κόσμου που τρέχει και χάνεται…
Αυτός ένας αδίστακτος και διαταραγμένος χαρακτήρας και εκείνη μια εύθραυστη σαν από πορσελάνη ψυχή που ψάχνει την προστασία και τη ζεστασιά της αγάπης. Τόσο ασυμβίβαστοι μεταξύ τους άνθρωποι, όπως το μαύρο και το ροζ σε καμβά ενός άγνωστου ζωγράφου, που σε κάνει να απορείς πώς ενώθηκαν κάποτε τα δύο αυτά αντίθετα σε μια ρομαντική σχέση, η οποία γρήγορα εξελίχθηκε σε μια σχέση κακοποιητική -από αυτές που δεν θα έπρεπε ποτέ να «τελεσφορήσουν», για να μην «καρποφορήσουν» πόνο και δυστυχία.
Τα χρώματα που εκπέμπουν δεν είναι πραγματικά, αλλά προεκτάσεις του εσωτερικού τους κόσμου, για να «χρωματίζουν» τις πράξεις και τα «θέλω», υπογραμμίζοντας ακόμη περισσότερο το μέγεθος του χάσματος που τους χωρίζει…
Είναι σαν τη βλέπω, όχι την ίδια, αλλά τη μορφή της «λουσμένη» στο έντονο ροζ της γυναικείας αθωότητας να περιφέρεται μέσα στη νύχτα, νιώθοντας την παγερή «ανάσα» του θανάτου καθώς την πλησιάζει από πίσω.
Το ξέρει και η ίδια ότι κάπου μέσα στο σκοτάδι παραμονεύει ο κίνδυνος. Είναι εκεί που κρύβεται το θηρίο. Την παρακολουθεί, νιώθοντας το φόβο της να τον ερεθίζει ακόμη περισσότερο. Περιμένει απλά την κατάλληλη στιγμή για να κάνει την τελευταία του εμφάνιση και να την κατασπαράξει…
Ο εγωισμός τον έχει φλομώσει τόσο που θεωρεί ότι έχει το δικαίωμα ακόμα και να στερήσει, με το έτσι θέλω, μια ζωή που δεν «έσπειρε» ο ίδιος, μόνο και μόνο για να ικανοποιήσει ένα αρρωστημένο του ένστικτο.
Διαισθανόμενη τον κίνδυνο που πλησιάζει, η γυναικεία φιγούρα αναζητά απεγνωσμένα βοήθεια. Οι σκέψεις της γίνονται «φωνές» και λίγο αργότερα «κραυγές αγωνίας» που πέφτουν στο κενό…
Αντί για βοήθεια λαμβάνει την παντελή αδιαφορία των ανθρώπων, και μάλιστα αυτών που έχουν αναλάβει την ευθύνη για την προστασία της ζωής και της δημόσιας ασφάλειας.
«Δεν είναι ταξί το περιπολικό», απαντά παγερά η φωνή του αστυνομικού από την άλλη άκρη της γραμμής στις εκκλήσεις της να την μεταφέρει με ασφάλεια στο σπίτι της, γιατί -όπως του εξομολογείται- φοβάται και θέλει να αποφύγει το κακό που «ζυγώνει» όλο και περισσότερο…
Τελικά, η ροζ φιγούρα πέφτει αιμόφυρτη καθώς το σκοτάδι «στραγγίζει» και τα τελευταία ίχνη ζωής από το πρόσωπό της, λίγο έξω από το αστυνομικό τμήμα όπου κατέφυγε για να σωθεί από τον καταδιώκτη της, αλλά μάταια…
Ένα τόσο δα μικρούλι σαράκι είναι ικανό να καταστρέψει ακόμη και ένα τεράστιο πιάνο, όπως πολύ σωστά είχε πει, κάποτε, μια μεγάλη Ρωσίδα συνθέτρια, για να περιγράψει μία από τις πολλές αδικίες της ζωής…
Ένα τόσο δα ανθρωπάκι είναι ικανό να προκαλέσει μια τεράστια τραγωδία, όπως αυτή που προκάλεσε ο δολοφόνος της Κυριακής Γρίβα, της ροζ γυναικείας φιγούρας την οποία κατάπιε το σκοτάδι του θανάτου πριν από ένα χρόνο, βυθίζοντας για πάντα στο πένθος την οικογένειά της.
Το ερώτημα που παραμένει ζωντανό ακόμα και σήμερα, είναι ποιος ευθύνεται γι’ αυτό το έγκλημα και ποια τιμωρία του αξίζει;
Ασυζητητί, το χέρι του δολοφόνου είναι αυτό που αφαίρεσε τη ζωή της Κυριακής. Τι γίνεται, όμως, με την ανθρώπινη αδιαφορία; Και πιο συγκεκριμένα, τη δολοφονική αδιαφορία ενός ένστολου που πληρώνεται από τους φόρους των Ελλήνων πολιτών για να προλαμβάνει εγκλήματα και να επιβάλει τάξη και ασφάλεια;
Όποια τιμωρία και να επιβληθεί στον φονιά, ποτέ δεν θα είναι αρκετή για να ξεπλύνει την εγκληματική του πράξη και να φέρει την Κυριακή πίσω στους γονείς της, αν και η κοινωνία των ανθρώπων απαιτεί τη μεγίστη των ποινών, για να δικαιωθεί, τουλάχιστον, η ψυχή της.
Ποια τιμωρία αξίζει, άραγε, ο αστυνομικός που όχι απλά δεν σταμάτησε το δολοφόνο, αλλά του έδωσε με την αδιαφορία του όλο τον χρόνο και το ελεύθερο να δράσει ανενόχλητος;
Πολλές φορές ο θάνατος δεν έχει την τρομακτική μορφή που, συλλογικά, του έχουμε αποδώσει, τη μορφή εκείνου του αποκρουστικού γέρου με το σκελετωμένο πρόσωπο, τον μαύρο μανδύα με την κουκούλα και ένα τεράστιο δρεπάνι στα χέρια.
Ο θάνατος μπορεί να κρύβεται πίσω από το θυμό ενός πρώην, πίσω από την αδιαφορία ενός αστυνομικού ή και πίσω από τη μάσκα αγγέλου, όπως μαρτυρά η περίπτωση του γνωστού πιλότου ο οποίος, πριν από λίγα χρόνια, έπνιξε τη σύζυγό του και δε δίστασε να αφήσει δίπλα στο άψυχο κορμί της τη λίγων, μόλις, μηνών κόρη τους, για να παραπλανήσει τις Αρχές, στήνοντας σκηνικό ληστείας.
Και όλα αυτά γιατί η αγάπη δεν κατοικεί στο σκοτάδι, όπως το ροζ σε μαύρο φόντο… Η αγάπη είναι το φως που χαρίζει την ίδια τη ζωή…
fonitisxanthis.gr
