Γράφει η Ντιάνα Τσερβονίδου
Διευθύντρια Σύνταξης
Δημοσιογράφος
Θεωρώ πως η εφευρετικότητα των Κινέζων δεν μπορεί να συγκριθεί με κανενός άλλου λαού και θα ήταν μάλλον άσκοπο να απαριθμήσουμε όλες τις εφευρέσεις τους ανά τους αιώνες για ευνόητους λόγους. Σε αυτό όμως που θέλω να μείνω είναι το πρόσφατο παράδειγμα κινέζικης εφευρετικότητας στο πλαίσιο εξυγίανσης του δημοσίου τομέα μέσω απονομής βραβείου… σαλιγκαριού σε μη αποδοτικούς κρατικούς υπαλλήλους, σε αυτούς, δηλαδή, που προσποιούνται ότι δουλεύουν, αλλά ουσιαστικά δουλεύουν την κοινωνία που τους πληρώνει.
Σκοπός της παραπάνω ενέργειας είναι να ξυπνήσει το αίσθημα ντροπής στους αργόσχολους υπαλλήλους στο όνομα ενός ισχυρού κρατικού μηχανισμού που αποδίδει τα του Καίσαρος τω Καίσαρι.
Oι εργαζόμενοι προκειμένου να αποφύγουν το ντροπιαστικό βραβείο που τους θέτει αυτόματα στο «μάτι του κυκλώνα», αφού η απονομή του γίνεται με κάθε επισημότητα όπως μαρτυρούν και τα σχετικά βίντεο που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, απεμπολούν τη μαλθακότητα που χαρακτηρίζει τις κινήσεις τους και υιοθετούν μια πιο δραστήρια στάση στον χώρο εργασίας τους.
Με τον τρόπο αυτό αυξάνουν όχι μόνο τις επιδόσεις τους αντί να τεμπελιάζουν, παρουσιάζουν μάλιστα νέα έργα και πρωτοποριακές ιδέες, την ίδια, δηλαδή, στιγμή που οι συνάδελφοί τους στη δική μας χώρα συνεχίζουν να επαναπαύονται στις δάφνες τους και δη στην ασφάλεια του ελληνικού δημοσίου. Δεν λέω βέβαια να υιοθετήσουμε και εμείς το βραβείο σαλιγκαριού για τους δημοσίους υπαλλήλους -αν και δεν είναι καθόλου κακή ιδέα, μόνο που δεν θα έφταναν τα βραβεία για όλους τους δικαιούχους. Άσε που θα είχαν ξεσηκωθεί όλοι οι συνδικαλιστές εργατοπατέρες που παλεύουν για τα κεκτημένα δικαιώματα των εργαζομένων και θα είχαν παραλύσει όλες οι δημόσιες υπηρεσίες που, έτσι κι αλλιώς, υπολειτουργούν.
Τουλάχιστον, όμως, να καθιερωθεί μια διαδικασία αξιολόγησης του παραγόμενου έργου των εργαζομένων με αντικειμενικά, πάντοτε, κριτήρια που αποσκοπούν στη βελτίωση της εν γένει λειτουργίας του δημοσίου. Παράλληλα με την άρση μονιμότητας για επίορκους και κοπανατζήδες οι οποίοι για χρόνια απουσιάζουν αδικαιολόγητα από τη δουλειά τους, την ίδια στιγμή που συνεχίζουν να λαμβάνουν κανονικά τον μισθό τους. Οικονομικές ποινές για εκείνους που κάνουν κατάχρηση της θέσης τους και δεν εκτελούν το έργο που τους έχει ανατεθεί είτε λόγω έλλειψης ικανοτήτων, είτε λόγω έλλειψης καλής θέλησης, ταλαιπωρώντας τους υπόλοιπους πολίτες.
Χιλιάδες είναι οι ιστορίες απείρου κάλλους που εκτυλίσσονται με φόντο το ελληνικό δημόσιο και θα μπορούσαν κάλλιστα να αποτελέσουν σενάριο κινηματογραφικής ταινίας με πρωταγωνιστές υπαλλήλους αυτού του είδους. Σε αυτούς θα έβαζα και εκείνους που κατά καιρούς παίρνουν ψεύτικες αναρρωτικές άδειες, εξυπηρετούν συμφέροντα βουλευτών για να προαχθούν σε υψηλότερες θέσεις, αλλά και εκείνους που κάνουν ποδόλουτρο εν ώρα εργασίας, γιατί πονάνε τα ποδαράκια τους από το πολύ καθισιό.
Για να μην πούμε, τώρα, για την απαράδεκτη συμπεριφορά ορισμένων στη διάρκεια συναλλαγών τους με το κοινό. Την ταλαιπωρία που πολλές φορές προκαλούν στους πολίτες συνειδητά ή μη, γιατί νιώθουν ότι έχουν το πάνω χέρι. Είναι αυτοί που δημιουργούν την εντύπωση ότι σου κάνουν χάρη ακόμα και που σου μιλάνε, όταν απαντάνε μονολεκτικά στις ερωτήσεις που τους κάνεις, λες και δεν είναι αυτή η δουλειά τους. Σε διατρέχουν από πάνω μέχρι κάτω με το υπεροπτικό τους βλέμμα μη τυχόν και τολμήσεις να τους απασχολήσεις περισσότερο με τα… «δικά σου ζητήματα». Με συνοπτικές διαδικασίες και ύφος που δεν σηκώνει πολλά – πολλά μπορεί να σε παραπέμψουν σε κάποιον άλλο συνάδελφο πιο «ειδικό», για να απαλλαγούν όσο πιο γρήγορα γίνεται από την ενοχλητική σου παρουσία και να επιστρέψουν στον καφέ τους που κρυώνει. Ο άλλος βέβαια όσο «ειδικός» και να είναι δεν αποκλείεται να σε ξαναστείλει, με τη σειρά του, στον πρώτο, δηλώνοντας ευθαρσώς αναρμόδιος για το θέμα σου και… τρέχα γύρευε μετά να βρεις ποιος είναι πιο ειδικός για να σε εξυπηρετήσει. Ένας φαύλος κύκλος, δηλαδή, όπως όλο το σύστημα που εκπροσωπούν.
Το γνωρίζατε, άραγε, ότι υπάρχει οδηγός καλής συμπεριφοράς δημοσίων υπαλλήλων; Είμαι σίγουρη πως όχι, όπως άλλωστε και οι περισσότεροι δημόσιοι υπάλληλοι. Ακόμη όμως κι αν το γνωρίζουν, πολλοί είναι αυτοί που κάνουν τον Κινέζο, γιατί ξέρουν ότι δεν κινδυνεύουν με το γνωστό «σαλιγκάρι»…
Υπάρχουν βέβαια και εκείνοι οι δημόσιοι υπάλληλοι που πραγματικά παράγουν έργο και πρέπει να τους το αναγνωρίσουμε, εάν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι. Είναι αυτοί πάνω στις πλάτες των οποίων βασίζεται όλος ο δημόσιος τομέας και τις περισσότερες φορές αποτελούν στόχο για άλλους συναδέλφους τους, οι οποίοι νιώθουν ότι τους χαλάνε τη σούπα.
Στην πραγματικότητα είναι πολλοί οι τρόποι για να εκτιμηθεί το έργο του κάθε υπαλλήλου. Το «σαλιγκάρι» είναι καλό σαν ιδέα για όσους έχουν φιλότιμο ή έστω κάποια ντροπή, σκεφτείτε, όμως, πόσοι άλλοι δεν το έχουν. Στην Ελλάδα ζούμε άλλωστε, όχι στην Κίνα… Άσε που για κάποιους θα ήταν κάτι σαν βραβείο μαγκιάς, γιατί δεν είναι λίγοι κι αυτοί που έχουν παρερμηνεύσει τον ρόλο τους γενικότερα. Ζουν σε έναν κόσμο όπου σημασία έχει μόνον η βολή τους, αρκεί βέβαια να μην ζημιώνεται η «τσέπη» τους…
