Γράφει η Ντιάνα Τσερβονίδου
Διευθύντρια Σύνταξης
Δημοσιογράφος
Ανεξαρτήτως χρώματος, καταγωγής, ηλικίας ή κοινωνικής τάξης, εγώ η γυναίκα είμαι η αρχή του κόσμου, γιατί εγώ σου χάρισα το πολύτιμο δώρο της ύπαρξής σου. Ανδρώθηκες στα σπλάχνα μου όχι για να με εξουσιάζεις, αλλά για να με σέβεσαι και να με προσέχεις όταν σε χρειάζομαι.
Εγώ η γυναίκα δεν ξεκίνησα ποτέ κανέναν πόλεμο, γιατί είμαι η πηγή της ζωής, την οποία φέρνω στον κόσμο μέσα σε ωδίνες που δεν θα νιώσεις ποτέ, ακόμη και με κίνδυνο να χάσω τη δική μου…
Μερικές φορές μπορεί να αισθάνομαι ευάλωτη, αυτό, όμως, δεν σημαίνει πως είμαι το αδύναμο φύλο όπως με χαρακτηρίζεις, σχεδόν κοροϊδευτικά, για να υπογραμμίσεις τη σωματική σου ανωτερότητα εις βάρος της δικής μου, αλλά έχω κι εγώ τις αδύναμες στιγμές μου. Είναι εκείνες οι στιγμές που με κυριεύει το άγχος της καθημερινότητας και πώς να μην είμαι αγχωμένη, όταν με έχουν φορτώσει τόσες υποχρεώσεις που, μερικές φορές, νιώθω ότι δεν προλαβαίνω να ανταποκριθώ στους πολλαπλούς ρόλους που έχω υιοθετήσει. Δεν είμαι μόνο σύζυγος και μητέρα, αλλά εργαζόμενη και νοικοκυρά. Όλα περνάνε από το χέρι μου και η ευθύνη τους με βαραίνει.
Πόσο θα ήθελα να μου φέρει κι εμένα κάποιος τις παντόφλες όταν επιστρέφω κουρασμένη από τη δουλειά, να μου μαγειρέψει, να μου στρώσει το τραπέζι και μετά να πλύνει τα πιάτα, για να βυθιστώ στον καναπέ με ένα τηλεκοντρόλ στο χέρι μέχρι να με πάρει ο ύπνος.
Όταν πέφτω «στα άδυτα νερά» της κατάθλιψης σε θέλω δίπλα μου υποστηρικτή μέχρι να βρω τη δύναμη να ξανασταθώ στα πόδια μου και όχι επικριτή που με γεμίζει ενοχές για κάτι που δεν ευθύνομαι…
Εγώ η γυναίκα, είμαι αυτή που έκαιγες στην πυρά τον Μεσαίωνα, γιατί σε μάγευα με την ομορφιά και την εξυπνάδα μου και δεν μπορούσες να το αντέξεις… Κι όμως, εγώ δεν λύγισα… Σήκωσα το ανάστημα και η φωνή μου ακούστηκε ως τα πέρατα του κόσμου… Ακόμη και σήμερα, όμως, συνεχίζω να διατρέχω χιλιάδες κινδύνους που απειλούν όχι μόνο τη σωματική μου ακεραιότητα, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις και την ίδια μου τη ζωή.
Κόντρα σε όλα αυτά εγώ συνεχίζω να προχωράω μπροστά, παλεύοντας για όλα αυτά που μου ανήκουν, γιατί είναι δικαίωμά μου να επιλέγω το μέλλον μου, να διαλέγω τον σύντροφο μου και να αφήνω πίσω μια σχέση που πλέον δεν με κάνει ευτυχισμένη.
Μπορεί σαν κοριτσάκι να προτιμούσα τις κούκλες για παιχνίδι, μεγαλώνοντας, όμως, συνειδητοποίησα πως δε θέλω να μου συμπεριφέρονται σαν να ήμουν και η ίδια μια κούκλα, γιατί εγώ έχω ψυχή, έχω άποψη και θέλω. Δεν είμαι αντικείμενο με δικό του ιδιοκτήτη. Το σώμα μου, μου ανήκει. Δεν εμπίπτει σε καμία συζυγική υποχρέωση η ερωτική μου επιθυμία. Εγώ και μόνον εγώ αποφασίζω για τον εαυτό μου.
Αυτό που ζητάω λοιπόν είναι να γκρεμιστούν τα ανδροκρατούμενα κάστρα της σύγχρονης κοινωνίας που με κρατάνε ακόμη εγκλωβισμένη με τα δεσμά των προκαταλήψεων που με έχεις φορτώσει.
Γιατί μόνον τότε θα έχουμε το δικαίωμα να μιλάμε για μια κοινωνία ισότητας και δικαιοσύνης. Μόνον τότε θα χτίσουμε έναν κόσμο φιλικό και φιλόξενο για όλες τις γυναίκες του πλανήτη…
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας που έχει καθιερωθεί να γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 8 Μαρτίου η συλλογική μνήμη φέρνει στην επιφάνεια αγώνες και κατακτήσεις γυναικών ανά τους αιώνες, δίνοντας, έτσι, ευκαιρία σε κάποιους να θυμηθούν τη σπουδαιότητα του γυναικείου φύλου, σαν να ανακαλύπτουν -για πρώτη φορά- την Αμερική. Την ίδια στιγμή που η σύγχρονη γυναίκα συνεχίζει να βρίσκεται αντιμέτωπη με προκλήσεις της ανδροκρατούμενης κοινωνίας που επιβιώνει μέχρι και τις ημέρες μας.
Η 8η Μαρτίου δεν είναι απλώς μια γιορτή με λουλούδια, τραγούδια και άλλα εμπορικά τερτίπια που είναι και της μόδας τα τελευταία χρόνια για να «χρυσώνουν» κάποιοι το χάπι στις γυναίκες ότι μπορούν να αισθάνονται ξεχωριστές μια φορά το χρόνο -λες και όλες τις υπόλοιπες ημέρες δεν έχουν τέτοιο δικαίωμα- αλλά παγκόσμια ημέρα συλλογισμού όσον αφορά το ρόλο και τη θέση της σύγχρονης γυναίκας γενικότερα.
Όπως δήλωσε κάποτε η Malala Yousfazai, Πακιστανή ακτιβίστρια και με αυτά τα λόγια της θα ήθελα να κλείσω το σημερινό μου άρθρο, που είναι αφιερωμένο σε όλες τις γυναίκες του κόσμου: «Ύψωσα τη φωνή μου -όχι για να φωνάξω- αλλά για να ακουστούν όσοι δεν έχουν φωνή. Δεν μπορούμε να επιτύχουμε όλοι όταν οι μισοί κρατιούνται πίσω»…
