Μετά τη σαρωτική νίκη Τραμπ στις αμερικανικές εκλογές καταρρίπτεται πανηγυρικά το αφήγημα της ηρωικής Ουκρανίας και του λαοπρόβλητου Ζελένσκι που μάχεται για τα εθνικά συμφέροντα της χώρας του και… ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του…
Ένα αφήγημα με κακό τέλος για την Ουκρανία που ξυπνάει σταδιακά από την ψευδαίσθηση περί μικρών Θεών της Ευρώπης που φρόντισε επιμελώς να της περάσει η γνωστή προπαγάνδα κι αυτός που μέχρι εχθές ακόμη αποτελούσε σύμβολο διεθνούς θάρρους, όχι απλά έχει περιπέσει σε δυσμένεια, αλλά χαρακτηρίζεται πλέον και ως δικτάτορας.
Όπως δείχνουν τα πράγματα, ο τραγικός πρωταγωνιστής στο «θέατρο του πολέμου» Ζελένσκι θα φορτωθεί το βάρος της αποτυχίας που σημειώνουν οι Ουκρανοί στο πεδίο των μαχών. Ο ίδιος βέβαια είναι απλά ένας θεατρίνος και μάλιστα δευτέρας διαλογής, κοινώς μια μαριονέτα με στρατιωτική περιβολή που λειτουργεί κατόπιν εντολών των ανθρώπων που τον έφεραν στην εξουσία.
Πλέον όμως το παραμύθι με ήρωα τον Ζελένσκι δεν βολεύει τα μεγάλα συμφέροντα…
Ας θυμηθούμε ωστόσο την αρχική του αποθέωση, γιατί δεν είναι μόνον οι ατελείωτες περιοδείες του σε όλη την Ευρώπη και την Αμερική, οι συναντήσεις κορυφής με ευρωπαίους ηγέτες, οι ομιλίες σε ευρωκοινοβούλιο και όχι μόνον… Εκείνες τις χλιδάτες φωτογραφήσεις σε γνωστά περιοδικά τύπου Vogue μαζί με τη γυναίκα του που τις βάζετε; Δεν μπορώ να πω… το στήσιμο ήταν πολύ επαγγελματικό: Αποφασιστικό βλέμμα, σχεδόν διαπεραστικό, σφιχταγκαλιασμένα κορμιά, χείλη σφιχτά και πάνω απ’ όλα σωστό σκηνικό. Όλα πάνω τους «φωνάζανε» ένα πράγμα: Δεν είμαστε απλά ένα αγαπημένο ζευγάρι, αλλά το απόλυτο σύμβολο της ουκρανικής αντίστασης. Ήταν κι αυτό μέρος του σχεδίου διεκδίκησης επιπλέον κονδυλίων για τον κοινό τους αγώνα… Χίλια μπράβο στον φωτογράφο που έκανε τόσο καλά τη δουλειά του… Για να μην πούμε για την εμφάνιση στο κόκκινο χαλί…
Είναι περιττό, επίσης, να θυμηθούμε την παρουσία του σε διάφορα οικονομικά φόρουμ, τις πολιτικές και κοινωνικές εκδηλώσεις διεθνούς χαρακτήρα… Μέχρι και στην κηδεία της βασίλισσας Ελισάβετ βρέθηκε ως καλεσμένη η σύζυγός του, μια κοινή θνητή περιτριγυρισμένη από τους γαλαζοαίματους των γνωστών οίκων, κλέβοντας τα φώτα της δημοσιότητας.
Ο ίδιος ήταν παντού, σαν ένα μασκότ με συγκεκριμένα χρώματα τα οποία, μάλιστα, υιοθετήθηκαν ως τάση ακόμη και στην εξωτερική εμφάνιση πολλών αναγνωρίσιμων προσώπων: Ως εξάρτημα στο πέτο εάν είσαι δημοσιογράφος, ως σακάκι με φούστα εάν είσαι ευρωπαία πολιτικός ή ως φόρεμα υψηλής ραπτικής εάν είσαι γνωστό μοντέλο. Η μόδα όμως κάποτε περνάει… για κάποιους ανεπιστρεπτί… και τα πανό κατεβαίνουν χαμηλά για να μην φαίνονται τα ανεπίκαιρα συνθήματα…
Ο κακός θεατρίνος μπήκε τόσο βαθιά στο πετσί του ρόλου που στο τέλος πίστεψε στον εαυτό του… Έτσι είναι όταν σε χειροκροτούν όρθιοι, όχι μόνο στα κοινοβούλια ευρωπαϊκών χωρών, αλλά και στο κογκρέσο της Αμερικής. Ο ήχος όμως από το παρατεταμένο χειροκρότημα ηχεί πλέον ως χαστούκι και όχι ως επιβράβευση στα αυτιά του…
Και όσο ο «ληγμένος» πρόεδρος της Ουκρανίας εφαρμόζει στρατιωτικό νόμο, κυνηγώντας τους δύσμοιρους Ουκρανούς για να τους στείλει στη μηχανή του θανάτου -γιατί η πολιτική του επιβίωση εξαρτάται από τη συνέχιση του πολέμου- οι δύο υπερδυνάμεις αποφασίζουν για την τύχη του κόσμου, αποκλείοντας από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων όχι μόνο την Ουκρανία, αλλά και ολόκληρη την Ευρώπη.
Οι Αμερικανοί δεν είναι διατεθειμένοι να χάσουν κι άλλα χρήματα στη μαύρη τρύπα του «πλυντηρίου» που στήθηκε στην Ουκρανία και απαιτούν την επιστροφή των όσων ήδη έχουν επενδύσει. Τζάμπα είναι μόνο το τυράκι στη φάκα και κάτι «τζάμπα» πατριώτες, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα.
Η επιστροφή της Ρωσίας στην γεωπολιτική σκακιέρα ήταν δεδομένη και απλά θέμα χρόνου. Άλλωστε, τα μεγάλα συμφέροντα πάντα τα βρίσκουν στο τέλος μεταξύ τους. Αυτά που τα ενώνουν είναι περισσότερα από εκείνα που τα χωρίζουν. Τα πετρέλαια πάντα «ζεσταίνουν» τις «παγωμένες» σχέσεις και αλίμονο σε εκείνους που δεν το βλέπουν.
Το αφήγημα, λοιπόν, περί Ουκρανίας στο Νάτο καταρρέει μαζί με το αφήγημα για την πράσινη ανάπτυξη.
Το ερώτημα είναι ποιες θα είναι οι συνέπειες από αυτή την εξέλιξη για την ενωμένη Ευρώπη και δη εκείνες της ευρωπαϊκές χώρες που συμμετείχαν ενεργά στον πόλεμο κατά της Ρωσίας;
Οι ανόητοι που απαγόρευαν καθετί ρωσικό από τα Μπολσόι μέχρι τον Τσέχωφ, πολιτιστικές δηλαδή κατακτήσεις που ανήκουν σε ολόκληρη την ανθρωπότητα, στο πλαίσιο αντίστασης κατά του Προέδρου Πούτιν, τι θα κάνουν τώρα που συντελούνται κοσμογονικές αλλαγές και ξαναστήνεται η παγκόσμια γεωπολιτική σκακιέρα;
Ο κόσμος αλλάζει ριζικά, εκτός από τα αμετανόητα «παπαγαλάκια» και τα ανόητα «σακάκια» όλοι οι υπόλοιποι το έχουν αντιληφθεί και προσαρμόζονται στη νέα πραγματικότητα.
Έφτασε η ώρα του λογαριασμού για την Ουκρανία. Ο πιο στενός σύμμαχος του Ζελένσκι οι ΗΠΑ διαφοροποιούν πλέον τη θέση τους και ζητάνε πίσω τα λεφτά τους… σε είδος, με τη μορφή πολύτιμων γαιών μέσω της συμφωνίας για τα ορυκτά.
Ο Ζελένσκι από δημοφιλής πολιτικός έχει γίνει μισητός και αιμοσταγής κλόουν. Οι μέχρι εχθές φίλοι και τιμητές του μιλάνε με απόλυτη περιφρόνηση για το ποιόν του, επιθυμώντας μάλιστα μια γρήγορη απομάκρυνσή του από τη θέση του προέδρου της Ουκρανίας. Από αγαπημένα τέκνα, οι Ουκρανοί εξελίσσονται στους ανεπιθύμητους γυρολόγους της Ευρώπης που μόνο ζητάνε και ποτέ δεν είναι ικανοποιημένοι με αυτά που τους δίνουν, οδηγώντας τους Ευρωπαίους σε οικονομική εξαθλίωση και την απόλυτη ταπείνωση.
Ηθικό δίδαγμα: Κανείς δεν θέλει να βρίσκεται στο ίδιο στρατόπεδο με τους ηττημένους. Στο τέλος όλοι πηγαίνουν με τον νικητή. Η τύχη της Ουκρανίας λίγο πολύ είναι προδιαγεγραμμένη, τι περιμένει όμως την Ευρώπη; Μια Ευρώπη αποδυναμωμένη, εξαντλημένη και χαμένη στα προβλήματα που η ίδια προκάλεσε στον εαυτό της…
