Είναι ο μοναδικός που χαίρεται… Το βλέπεις ξεκάθαρα στα μάτια του, αν και ο ίδιος προσπαθεί να κρυφτεί ανεπιτυχώς πίσω από τη μάσκα θλίψης που έχει υιοθετήσει, προφανώς για να δείξει πως κι αυτός συμπαραστέκεται στον πόνο σου. Είναι στο πλαίσιο του επαγγέλματος, άλλωστε, να έχει μια τυπική για την περίσταση συμπεριφορά: Κρίμα τον άνθρωπο, να είστε πάντα γεροί να τον θυμόσαστε και άλλα τέτοια τετριμμένα που ακούγονται σε αυτές τις περιπτώσεις.
Αυτό όμως που λένε ότι γελάει ακόμη και το μουστάκι του βρίσκει τέλεια ανταπόκριση στο κατακόκκινο από τη ζέστη πρόσωπό του, καθώς ο ίδιος τρίβει εντελώς ασυναίσθητα τα ροζιασμένα χέρια του μεταξύ τους και με εμφανή την ικανοποίηση, κάνοντας, πιθανότατα, ήδη κάποιους πρόχειρους υπολογισμούς στο μυαλό του.
Εμείς όμως θα τον περιποιηθούμε όπως του αξίζει, τον ακούς να προφέρει αμέσως μετά, σέρνοντας σχεδόν τη στριγκιά φωνή του και ακριβώς εκείνη την στιγμή είναι που αναρωτιέσαι, εάν άκουσες καλά ή η ανείπωτη θλίψη σου σε κάνει να ακούς πράγματα τα οποία υπό άλλες συνθήκες δεν θα φανταζόσουν ποτέ ότι μπορούν να ειπωθούν.
Η άνεση με την οποία κάθεται πίσω από το ξύλινο τραπέζι κερασιάς (… μπορεί και τριανταφυλλιάς, ποιος ξέρει; Μόνον υποθέσεις μπορείς να κάνεις εκείνη τη στιγμή, χαζές υποθέσεις για να απασχολήσεις κάπως το μυαλό σου που έχει κολλήσει στο πένθος) βουλιάζοντας σχεδόν στην βασιλική του πολυθρόνα, δείχνει ότι γι’ αυτόν είναι μόνον business και τίποτα προσωπικό.
Ο λευκός τοίχος από πίσω γεμίζει με θρησκευτικές εικόνες, μικρές και μεγάλες -όλες βυζαντινού τύπου- ως μία ακόμη ένδειξη της σωστής τελετουργίας του χώρου. Σαν να σου λέει ήρθατε στο σωστό μέρος- Το μαρτυρούν ακόμη και οι Άγιοι που κρέμονται από πίσω μου.
Δεν ξέρω εάν έχετε κάνει έρευνα αγοράς, αλλά είμαι ο πιο φθηνός στην πιάτσα, προφέρει όλο νόημα και με μιας χάνεται όλη η «ιερότητα» του χώρου.
Ακούγεται κάπως μακάβριο στα αυτιά σου, αλλά καταλαβαίνεις ότι ο άνθρωπος είναι ένας ακόμη επαγγελματίας του είδους που σου πουλάει τις υπηρεσίες του, προσπαθώντας μάλιστα να ανεβάσει τον κασέ του όπως κάνουν όλοι του σιναφιού του.
Χωρίς να θέλεις να τον δικαιολογήσεις, καταλαβαίνεις ότι ζει από αυτό… Όπως παραδέχτηκε, εξάλλου, στην αρχή της συζήτησής σας, οι δουλειές δεν πάνε καλά γι’ αυτόν τελευταία…
Πεθαμένα πράγματα δεν είχε πει για να περιγράψει τον κύκλο εργασιών από την αρχή του έτους; Ίσως να έχει διεστραμμένη την αίσθηση του χιούμορ ή απλά προσπαθεί να αποφορτίσει την ατμόσφαιρα. Σε κάθε περίπτωση δεν υπάρχει χώρος για μπλακ χιούμορ και του το δείχνεις ξεκάθαρα…
Στο δια ταύτα λοιπόν, γιατί σύμφωνα με τον ίδιο, ακόμη και ο νεκρός θέλει τα σέα και τα μέα του. Αμ, δε, έτσι παραπονεμένο θα τον αφήσεις να φύγει;
Ενδεχομένως προσπαθεί να σκεφτεί τι άλλο θα μπορούσε να σου χρεώσει για να μεγαλώσει τη σούμα που θα του πληρώσεις στο τέλος.
Για μία ακόμη φορά συνειδητοποιείς πως όλα πληρώνονται όχι μόνο στη ζωή, αλλά και στο θάνατο, τον οποίο έχουν αναγάγει σε ένα εμπορικό τελετουργικό εθιμοτυπικού χαρακτήρα.
Έχουμε και λέμε λοιπόν, λευκό ή καφέ φέρετρο; Με επένδυση ή χωρίς; Από ξύλο κερασιάς ή απλό; Α… όλα κι όλα, εδώ η επιχείρηση είναι σοβαρή. Έχουμε και ένα όνομα στην αγορά, σου υπενθυμίζει, κάθε λίγο και λιγάκι, ο μεσήλικας νεκροθάφτης.
Είπαμε είναι το τελευταίο του ταξίδι και πρέπει να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε γι’ αυτόν. Για να φύγει κιμπάρικα βρε αδελφέ… Ξέρει καλά που πρέπει να χτυπήσει, κατευθείαν στο συναίσθημα, για να σε πείσει για τις «καλύτερες» επιλογές που μπορείς να κάνεις.
Αν και αυτός που ήδη έχει φύγει δεν ενδιαφέρεται ούτε για το χρώμα, ούτε για το υλικό από το οποίο είναι κατασκευασμένο το φέρετρο που θα τον οδηγήσει στην τελευταία του κατοικία, εσύ, όμως, ως κοινός θνητός που λειτουργεί με βάση το συναίσθημα, θέλεις να εξορκίσεις τα αρνητικά συναισθήματα, κάνοντας πράγματα που πιστεύεις πως θα τον ευχαριστούσαν.
Το εξεταστικό βλέμμα του νεκροθάφτη σε διατρέχει από πάνω μέχρι κάτω και τότε καταλαβαίνεις πως δεν βλέπει εσένα, αλλά μετρά τα… ευρώ σου…
Προσπαθεί να σου κάνει μερικά ακόμη παζάρια… σαν καλός επαγγελματίας που είναι…
Ελάτε να διαλέξουμε μαζί το φέρετρο, εδώ πίσω τα έχω όλα… Έλα – έλα να τα ρίξεις μια ματιά, σε προτρέπει όλο ευγένεια, λες και πρόκειται να διαλέξεις κάποιο πολύτιμο έπιπλο.
Όταν σε βλέπει να διστάζεις με κάποιες από τις «επιλογές» που σου παρουσιάζει, μπορεί να γίνει μέχρι και χουβαρντάς…
Ας είναι δώρο στην ψυχούλα του… δώρο από εμένα, θα σου πει στο τέλος και εκείνη τη στιγμή θα συνειδητοποιήσεις με απόλυτη φρίκη πως πρόκειται για ένα επάγγελμα που δεν κινδυνεύει με εξαφάνιση, όπως τόσα άλλα στο άμεσο μέλλον…
Fonitisxanthis.gr
