Γράφει η Ντιάνα Τσερβονίδου
Διευθύντρια Σύνταξης
Δημοσιογράφος
Τελικά το… από τύχη ζούμε δεν είναι λόγια του αέρα: Αποτελεί τον απόλυτο ορισμό της καθημερινότητά μας, αφού είναι πλέον εθνική συνήθεια να κάνουμε ετήσιους απολογισμούς θανάτων οι οποίοι δεν σχετίζονται με βιολογικά αίτια.
Το Καλοκαίρι καιγόμαστε, σαν τα ποντίκια, μαζί με τις περιουσίες μας, τους κόπους, δηλαδή, μιας ολόκληρης ζωής λόγω πυρκαγιών που ξεσπούν για γνωστούς ή άγνωστους λόγους σε όλη τη χώρα, λαμβάνοντας, μάλιστα, ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Τον Χειμώνα πνιγόμαστε από πλημμύρες, λάσπες ή από χέρια απάνθρωπων υπαλλήλων που εργάζονται σε πλοία και μπορούν να ρίξουν -με το έτσι θέλω- έναν επιβάτη στη θάλασσα και μετά να παρακολουθούν αδιάφορα μια ζωή που χάνεται κάτω από το νερό, καθώς απομακρύνονται με το πλοίο σαν «κύριοι».
Τα παιδιά μας καίγονται σε τρένα που έχουν μπει στον αυτόματο πιλότο ή σκοτώνονται σε κούνιες του λούνα Παρκ που χειρίζονται άπειροι υπάλληλοι και ανεύθυνοι ιδιοκτήτες. Πολλοί από τους δρόμους που χρησιμοποιούμε αποτελούν «παγίδες» θανάτου λόγω κακής συντήρησης του οδοστρώματος. Ακόμη όμως και το ζωικό κεφάλαιο της χώρας «χάνεται» στο όνομα εισαγόμενων ζωονόσων και χίλια άλλα κακά της μοίρας μας που δεν θα μπω στον κόπο να απαριθμήσω για να μην γίνω κουραστική.
Απουσία κανόνων ασφαλείας, έλλειψη ανθρωπιάς και ανευθυνότητα είναι τα τρία κακά που συνθέτουν την ελληνική πραγματικότητα, την ίδια στιγμή που το κράτος σφυρίζει, σχεδόν, αδιάφορα, γιατί οι «άριστοι» δεν κινδυνεύουν από αυτό που χαρακτηρίζεται ως ανθρώπινο λάθος. Αλίμονο σε εμάς τους «απόκληρους της γης» που είμαστε υποχρεωμένοι να ζούμε με αυτό σε όλη μας τη ζωή.
Κάθε μέρα που περνά και μας βρίσκει ζωντανούς αποτελεί ευλογία, γιατί στη συνείδηση κάποιων είμαστε απλά νούμερα στα στατιστικά δεδομένα και μόνο το στοιχείο της τυχαιότητας μας κρατά ακόμη στη λίστα με τους ζωντανούς.
Δεν ζητάμε να μας κάνουν χάρη. Ζητάμε το αυτονόητο, τη διασφάλιση και προστασία της ζωής μας. Είναι αδικαιολόγητο να χάνονται ανθρώπινες ζωές, ειδικά τόσο νέων όπως ήταν οι επιβάτες του τρένου στα Τέμπη, επειδή έγινε ένα… λάθος.
Η ζωή κανενός μας δεν πρέπει να αποτελεί θέμα τύχης. Τα κακώς κείμενα όπως κακοδιοίκηση, απληστία και ανευθυνότητα, πρέπει να φύγουν από το καθημερινό μας λεξιλόγιο, γιατί ο πραγματικός εχθρός μας, τελικά, είμαστε εμείς οι ίδιοι, είτε με τις πράξεις και τις επιλογές μας, είτε με τη στάση ανοχής που επιλέγουμε να κρατήσουμε μπροστά σε όλα αυτά που μας πληγώνουν.
Με αφορμή, λοιπόν, τη μαύρη επέτειο της τραγωδίας των Τεμπών που στέρησε από πενήντα επτά συνανθρώπους μας το δικαίωμα στη ζωή θα πρέπει να σκεφτούμε όλοι μας ότι στο τρένο του «θανάτου» θα μπορούσε να ήταν ένα αγαπημένο μας πρόσωπο, ο αδελφός ή ο σύζυγός μας, ακόμη και το ίδιο μας το παιδί και μόνο από καθαρή τύχη ή και συγκυρία -Ποιος ξέρει;- δεν ήταν. Ούτε θα πρέπει να περιμένουμε να μας αγγίζει πρώτα το κακό με το «παγωμένο» χέρι του θανάτου για να αντιδράσουμε και να απαιτήσουμε δικαιοσύνη για τις ψυχές που χάνονται τόσο τραγικά και άδικα σε αυτή τη χώρα.
Πάνω απ’ όλα, όμως, θα πρέπει να απαιτήσουμε ώστε να μην είναι τα παιδιά μας οι επόμενοι επιβάτες αυτού του τρένου. Να μην ξαναζήσουμε ποτέ νέα Τέμπη!!
Δεν υπάρχει τέλειο κράτος, υπάρχουν ωστόσο αυτονόητα δικαιώματα που για κάποιο λόγο θεωρούμε ότι δεν μας ανήκουν. Ούτε θέλουμε να επαναλαμβάνεται το ίδιο δραματικό σενάριο, Καλοκαίρι καιγόμαστε, Χειμώνα πνιγόμαστε… και φτου κι απ’ την αρχή…
Τελικά, απολογισμό κοινωνικής ευθύνης θα κάνουμε ποτέ ή θα συνεχίσουμε να φλερτάρουμε, καθημερινά, με τον θάνατο;
