Χριστόδουλος Τοψίδης
Περιφερειάρχης ΑΜΘ
Στην Αλεξανδρούπολη, είχα τη χαρά να χαιρετίσω την Ημερίδα του έργου Earthquake Resilient Schools (EReS), ένα σημαντικό βήμα για την προστασία και την ετοιμότητα των σχολικών μονάδων απέναντι σε σεισμικούς κινδύνους.
Η Περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης πρωτοστατεί στην προώθηση δράσεων πολιτικής προστασίας, με ασκήσεις, ενημερωτικές εκδηλώσεις και συνεργασίες με φορείς όπως ο ΟΑΣΠ. Το ερευνητικό έργο EReS ενισχύει τη διασυνοριακή συνεργασία Ελλάδας-Τουρκίας, με στόχο τη μείωση της σεισμικής διακινδύνευσης και τη διάχυση νέας γνώσης στις σχολικές κοινότητες.
Η προετοιμασία και η ενημέρωση είναι το κλειδί για την προστασία των μαθητών μας και των κρίσιμων κοινωνικών μας υποδομών. Με τη συνέχιση αυτής της προσπάθειας, χτίζουμε ένα ασφαλέστερο μέλλον για όλους.
Μάκης Τζάτζος
Παλαίμαχος Ποδοσφαιριστής
“Έφυγε” ο Ανδρέας Σταματιάδης, διασωληνωμένος στην εντατική ο Δομάζος, στο νοσοκομείο ο Αντωνιάδης, σεβασμός και συγκίνηση για όλους αυτούς τους παιχταράδες που έγραψαν την ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Κώστας Ζαγναφέρης
Πρώην Αντιπεριφερειάρχης Ξάνθης
ΠΡΟΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ……
Η δημιουργία ενός Έθνους είναι αποτέλεσμα της φαντασίας μας της επιλεκτικής μνήμης και της τάσης να απορρίπτουμε και να λησμονούμε άβολες αλήθειες.
Όλα τα έθνη είναι αποτέλεσμα μεταναστεύσεων, όσμωσης διαφορετικών πολιτισμών, αποικιακών συγκρούσεων και επιβολής του ισχυρότερου. Όσο πίσω πηγαίνουμε στον χρόνο τόσο τόσο θολώνει η έννοια του ΕΘΝΟΥΣ.
Αυτές τις βασικές αναμφισβήτητες αλήθειες για να μην κατηγορηθούμε ως απάτριδες πρέπει υποκριτικά να υποστηρίζουμε ότι ισχύουν για όλα τα έθνη…. εκτός από το δικό μας.
Πριν μερικές εκατοντάδες χρόνια την έννοια του έθνους με την σημερινή του μορφή ήταν αδιανόητο κάποιος να την φανταστεί σε ένα παγκόσμιο περιβάλλον όπου οι ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΕΣ εκτός ότι φάνταζαν ακλόνητες είχαν και “θεϊκή” προέλευση. Με τον άνθρωπο να ζει πολύ περισσότερα χρόνια σε αυτές τις συνθήκες από ότι στα νεωτεριστικά χρόνια στις σημερινές.
Σήμερα με άλμα λογικής όλοι εναντίον του ΤΡΑΜΠ ο οποίος ουσιαστικά διαφωνεί με την θεώρηση της μη ύπαρξης Αμερικανικού έθνους, όπως διαφωνούμε και εμείς όταν η αναφορά γίνεται στο “δικό” μας έθνος.
Με την δημιουργία των εθνών- κρατών αυτόματα περιχαρακώθηκε ο ζωτικός τους χώρος. Που αποτελεί casus belli ακόμη και η θεωρητική αμφισβήτηση.
Σήμερα υπάρχει ένα κράτος – έθνος με δικό του νόμισμα, σημαία, διαβατήριο, πινακίδες αυτοκινήτου δικές του, αναγνωρισμένο από τον ΟΗΕ, και διπλωματικές σχέσεις με πάνω από εκατό κράτη, με πρεσβεία στις ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ…. χωρίς ένα τετραγωνικό ζωτικού χώρου (χωρίς εδάφη και σύνορα).
Ίσως εκεί βρίσκεται το μέλλον του κόσμου… λόγω μη ύπαρξης συνόρων (ΕΕ) πολυπολιτισμικών συμπεριφορών και πίεσης μεταναστών.
Ντιάνα Τσερβονίδου
Διευθύντρια Σύνταξης – Δημοσιογράφος
Για όσους δεν ξέρουν, ήδη, τη Μαντάμ Σουσού, το διαχρονικό σύμβολο της ανθρώπινης ματαιοδοξίας, συνιστώ ανεπιφύλακτα να διαβάσουν την ομώνυμη κωμωδία του Δημήτρη Ψαθά.
Πρόκειται για μια φτωχιά, πλην, όμως, φαντασμένη γυναίκα των Αθηνών που έχει πείσει τον εαυτό της ότι είναι πλούσια, κι όταν κάποια στιγμή καταφέρνει, τελικά, να μπει στην καλή κοινωνία της πρωτεύουσας, χωρίζει τον αγαθούλη Παναγιωτάκη, πασχίζοντας μέσα από κωμικοτραγικές καταστάσεις, ώστε να μην αποκαλυφθεί η ταπεινή καταγωγή της.
Ένα έργο σταθμός που στάθηκε αφορμή να αναπτυχθεί ο πολύ επίκαιρος όρος «σουσουδισμός», καθώς περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο την ματαιοδοξία όχι μόνο της τραγικής μας ηρωίδας αλλά και μιας μεγάλης μερίδας του σημερινού μας κόσμου.
Η Μαντάμ Σουσού είναι ο τύπος εκείνου του ανθρώπου, ανεξαρτήτως φύλου και ηλικίας, που επιβιώνει μέχρι τις ημέρες μας, αφού εύκολα τον αναγνωρίζουμε ακόμη και σε γνωστά μας πρόσωπα.
Ουσιαστικά, αποτελεί την προσωποποίηση μιας ακόμη παθογένειας της σύγχρονης μικροαστικής κοινωνίας με διαστάσεις «επιδημίας».
Σταύρος Βλαχόπουλος
Εκδότης
Και σε καθημερινό επίπεδο πλέον παρατηρεί κανείς Τούρκους επισκέπτες να περιπλανώνται στα σοκάκια της Παλιάς Πόλης, φωτογραφίζοντας τα απερίγραπτης ομορφιάς αρχοντικά της. Δυστυχώς όμως, οι άνθρωποι αυτοί έρχονται αντιμέτωποι και με την κάκιστη εικόνα που παρουσιάζον πολλά ανεκμετάλλευτα ακίνητα στην Παλιά Πόλη, τα οποία μπορεί σαν ιστορικά κτίρια να έχουν σχέση με το στολίδι αυτό της περιοχής μας, όμως η πραγματική τους εικόνα μόνο κάτι τέτοιο δεν μπορεί να επιβεβαιώσει.
Δυστυχώς, για να μπορέσει κάποιος να αξιοποιήσει ένα κτίριο στην Παλιά Πόλη της Ξάνθης πρέπει να δώσει μάχη με νύχια και με δόντια στις αρμόδιες υπηρεσίες καθώς και έναν πακτωλό χρημάτων, αφού τα όσα προβλέπουν για την αναστήλωση και ανακατασκευή αυτών των κτιρίων παραπέμπουν σε παραδοσιακά υλικά μιας άλλης εποχής, που στοιχίζουν χρυσάφι.
Είναι απορίας άξιο το γεγονός ότι στην Αθήνα και σε διατηρητέα κτίρια πολιτισμικής κληρονομιάς, τα οποία λειτουργούν και σαν ξενοδοχεία, έχει δοθεί το πράσινο φως στους ιδιοκτήτες τους, να χρησιμοποιήσουν υλικά της εποχής μας τα οποία όμως στον σχεδιασμό τους θα παραπέμπουν σε αυτά μιας άλλης εποχής, τη στιγμή που στην Ξάνθη και εν έτει 2025, όπου συζητείται έντονα το ενεργειακό κομμάτι, οι υπηρεσίες σε παραπέμπουν σε ξύλινα κουφώματα που και αντοχή στον χρόνο δεν έχουν αλλά και δεν προσφέρουν ηχομόνωση και την θερμομόνωση που σου παρέχουν τα κουφώματα νέας τεχνολογίας.
Είναι οξύμωρη η κατάσταση και σαφέστατα λίγοι είναι αυτοί που θέλουν να την αγγίξουν, όμως θα πρέπει να θυμόμαστε ότι επί προηγούμενης διοίκησης του Δήμου, την πόλη μας είχε επισκεφθεί γενικός γραμματέας αρμόδιου υπουργείου, ο οποίος σε δηλώσεις του τότε είχε υποσχεθεί πως θα κάνει τα αδύνατα δυνατά έτσι ώστε από την πλευρά του κράτους να υπάρχει μέριμνα για να βοηθηθούν οι ιδιοκτήτες των ακινήτων της Παλιάς Πόλης, προκειμένου να τα επισκευάσουν και να μην παρουσιάζουν το χάλι που παρουσιάζουν σήμερα. Βέβαια εκείνα τα λόγια, όπως αποδείχθηκε στην πράξη, ήταν λόγια του αέρα, μιας και δεν έγινε το παραμικρό.
