Υπάρχει μια παράδοση που λέει πως όταν ο Θεός θέλει να τιμωρήσει κάποια κακιά ψυχή για αμαρτήματα που έχει διαπράξει σε προηγούμενες ζωές την αφήνει να έρθει σε αυτόν τον πλανήτη φιλοξενούμενη σε ένα σώμα χωρίς μυαλό, κι όταν λέω μυαλό εννοώ την ικανότητα να αντιλαμβάνεται τα πράγματα όπως είναι, και όχι να τα ερμηνεύει βάσει της έμφυτης βλακείας που τη συνοδεύει από γεννησιμιού της.
Έτσι, αποδίδει εντελώς εσφαλμένα και ελαφρά τη καρδία «ταμπέλες» ακόμη και σε έναν ολόκληρο λαό, βασιζόμενη αποκλειστικά και μόνο στην προσωπική εμπάθεια, την προκατάληψη και ενδεχομένως για να γίνει αρεστή σε συγκεκριμένους κύκλους εξουσίας τους οποίους εξυπηρετεί, επιμελώς, με τον μοναδικό τρόπο που ξέρει να κάνει καλά, το γνωστό σε όλους μας «γλείψιμο» -ίσως την αρχαιότερη Τέχνη του πνευματικά κατώτερου είδους.
Ο «ιστορικά» ανιστόρητος ανήκει σε αυτήν ακριβώς την κατηγορία των καταραμένων ψυχών που περιπλανιούνται άδικα στη γη ή μάλλον για έναν και μοναδικό λόγο, για να διδάξει με τη συμπεριφορά του πώς δεν πρέπει να συμπεριφέρεται κάποιος, εάν θέλει να διατηρήσει αλώβητη την ανθρώπινη υπόστασή του.
Ποια η σχέση, τώρα, του ανιστόρητου με την ιστορία θα με ρωτήσετε και πολύ σωστά; Την ίδια απορία έχω κι εγώ, κάθε φορά που τον ακούω να κάνει ιστορικές αναλύσεις με την ίδια «ελαφρότητα» που τον διακρίνει γενικότερα σε ό,τι κι αν κάνει στην καθημερινή του ζωή. Μια σχέση που δεν βασίζεται σε γνώσεις, κριτική και αναλυτική σκέψη, αλλά σε γενικεύσεις που χαρακτηρίζουν τους ανόητους του συγκεκριμένου είδους.
Εισβάλει σε πεδία για τα οποία δεν έχει ούτε το γνωστικό υπόβαθρο ούτε και την αντιληπτική ικανότητα που θα του επέτρεπαν να φτάσει στην ουσία των πραγμάτων και δη στην ιστορική αλήθεια.
Αυτά βέβαια που παρουσιάζει δεν είναι ιστορικά τεκμήρια παρά μόνον οι προσωπικές του απόψεις – γιατί όταν δεν είσαι αντικειμενικός αλλά εμμονικός, φωτίζεις μόνο τη μια πλευρά, εντελώς αποκομμένη από το συγκείμενο του ιστορικού πλαισίου και εμπλουτισμένη με ανακρίβειες που παραπλανούν την κοινή γνώμη.
Πραγματικά με ξεπερνά να μιλάει για φίλους και εχθρούς ενός έθνους κάποιος που είναι από τη φύση του άφιλος και μάλιστα βγάζει ιστορικά συμπεράσματα, τη στιγμή που ο ίδιος έχει ΙΣΤΟΡΙΚΟ ατόμου χαμηλής νοημοσύνης.
Η εκστρατεία λάσπης κατά συγκεκριμένων κρατών, λαών, προσώπων ή ομάδων με βάση εθνικά και φυλετικά κριτήρια δεν είναι ιστορία, είναι συκοφαντία και μάλιστα αντιμετωπίζεται ως προσπάθεια δημιουργίας διχασμού και κλίματος μίσους που ταιριάζει μόνο σε ναζιστικές νοοτροπίες.
Όπως, όμως, είπε κάποτε ο Mark Twain, «Ποτέ μην τα βάζεις με έναν ηλίθιο». Εγώ απλά θα συμπληρώσω πως «Verba volant, scripta manent», δηλαδή τα λόγια πετούν, (αλλά) τα γραπτά μένουν και ο νοών νοείτω…
