Η Ζωή του κάθε ανθρώπου είναι ένα ταξίδι με διαφορετική αφετηρία και προορισμό. Άλλοτε είναι ένα ανέμελο χαρούμενο ταξίδι και άλλοτε ένα ταξίδι γεμάτο σκαμπανεβάσματα, δοκιμασίες, στερήσεις, ερωτικές απογοητεύσεις, αλλά και αγάπη, οπότε αν υπάρχει αγάπη μιλάμε για ένα μεστό ταξίδι γεμάτο πλούσια συναισθήματα, αποδοχή και ψυχική ενδυνάμωση.
Το δικό του ταξίδι, ένα ταξίδι στην αγάπη μέσα από στίχους μας κατέθεσε ο αγαπητός φίλος και συμμαθητής των εφηβικών χρόνων κ. Ζήκος Ζήσης με τίτλο Ένα ταξίδι η ζωή που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Κέφαλος.
Όταν κάποιος καλείται να παρουσιάσει μια ποιητική συλλογή και μάλιστα μια ποιητική συλλογή γεμάτη από ευαισθησία και λυρισμό, όπως η εδώ παρουσιαζόμενη ελλοχεύει για τον παρουσιάζοντα ένας διπλός κίνδυνος. Από τη μία αν γνωρίζει σε βάθος τον δημιουργό μπορεί να παρασυρθεί από τα φιλικά του αισθήματα προς αυτόν και την χαρισματική του προσωπικότητα και να υπερτονίσει τα θετικά χαρακτηριστικά του δημιουργού παραβλέποντας το ποιητικό του έργο. Από την άλλη αν δεν τον γνωρίζει καθόλου μπορεί να μην μπορεί να διακρίνει τις υψηλές δόσεις της ψυχικής του ευαισθησίας βλέποντας μόνο τους στίχους που έγγραψε. Ελπίζω να αποφύγω αυτούς τους δύο περισπασμούς και να μπορέσω να αναφερθώ σύντομα στο έξοχο αυτό πρωτόλειο ποιητικό πόνημα του κ Ζήκου Ζήση.
Το ερέθισμα για την συγγραφή των 60 ποιημάτων που απαρτίζουν την ποιητική συλλογή είναι η λαχτάρα, η λαχτάρα για το ταξίδι της ζωής, ένα ταξίδι που δεν πρέπει να είναι μοναχικό αλλά γεμάτο από έρωτα, πόθο, γεμάτο αναζήτηση. Ο ποιητής μέσα από τους στίχους του συνδιαλέγεται με την αγάπη, τον πόθο, την ποθητή ύπαρξη. Η αγάπη προσωποποιείται, παίρνει τα χαρακτηριστικά μιας ύπαρξης την οποία ο ίδιος προσκαλεί σε αυτό το ταξίδι στα πέρατα της γης που δεν θα μας βρει κανείς. Η έλλειψη της αγάπης και κατ’ επέκταση της ποθητής ύπαρξης τον οδηγεί σε απόγνωση όπου όλα μοιάζουν ξένα. Αυτή η έλλειψη τον κάνει να την αναζητά καθώς οι δρόμοι έξω είναι άδειοι και οι άνθρωποι πλέον μοναχοί ζουν στη μοναξιά. Προσκαλεί την αγάπη και την ιδεώδη ύπαρξη να έρθει στη ζωή του για να ζήσουν από κοινού σε έναν κόσμο δικό τους σε έναν κόσμο άφθαρτο, γερό όπου θα κτίσουν το όνειρό τους που θα είναι τόσο ωραίο.
Αυτή την τόσο ιδανική και πλουραλιστική γεμάτη έρωτα αγάπη που αναζητά και θέλει να μην τελειώσει θέλει να την διατηρήσει αιώνια σαν έναν πίνακα ζωγραφικής όπου δεν θα φυσήξει ποτέ ξανά κανένας αέρας μοναξιάς. Για το λόγο αυτό προσκαλεί ταυτόχρονα την αγάπη να μη φύγει, μα και αν φύγει της δηλώνει πως θα μείνει ο ίδιος πιστός θεματοφύλακας της που λαχταρά τον γυρισμό. Και σαν η αγάπη φύγει επικαλείται τη φαντασία του για να τη διατηρήσει στη μνήμη του, αλλά και τα παραμύθια που αναζωπυρώνουν την ελπίδα της επιστροφής. Και η επιστροφή αυτή θα οδηγήσει στην απαρχή μιας νέας ζωής μέσα σε μια ερωτική κιβωτό.
Η ύπαρξη της αγάπης στη ζωή του αίρει την ανθρώπινη αδυναμία και οδηγεί στην αυτοδυναμία της ύπαρξης. Μια αυτοδυναμία που μπορεί να υπερνικήσει ακόμα και το θάνατο καθώς αναφέρει, πως «αν μας χωρίσει ο θάνατος θα γίνω για σένα αθάνατος». Και όχι μόνο θα γίνει αθάνατος, αλλά θα φτάσει και ως τον υποχθόνιο Άδη για να μοιραστούν μαζί το τόσο άδικο πεπρωμένο. Η αμφιβολία στην αγάπη ή καλύτερα η αμφιβολία για την δική του αγάπη τον οδηγούν να μεταμορφωθεί σε έναν ίσκιο που μπορεί εκείνη να τον προσεγγίσει, να τον νοιώσει και να τον σώσει. Την προσκαλεί στην αγάπη, έλα εδώ και αγάπα με της λέει, την παρομοιάζει με ήλιο με έναν ήλιο γύρω από τον οποίο περιστρέφεται ο ίδιος και χωρίς τον οποίον δεν ζει.
Από αυτήν την αγάπη που τη νοιώθει παντού «στο σκοτάδι της νύχτας και στους λυγμούς της ξενιτιάς» ζητά να τον βρει και να τον σώσει. Της ζητά να τον εμπιστευθεί χωρίς καχυποψία καθώς «στο σήμερα στο τώρα είναι η ουσία».
Σε όλα τα ποιήματα του βιβλίου αναζητά εκείνη, εκείνη με την οποία αναπτύσσει μια διαλογική συζήτηση μέσα από τους στίχους. Όλο του το έργο είναι ένας διάλογος του ιδίου με την αγάπη πίσω από την οποία κρύβεται ένα άλλο πρόσωπο άγνωστο αθέατο, μια ύπαρξη που αγνοούμε τη μορφή της, το όνομά της, την ψυχή της και την ιδιοσυγκρασία της. Αυτήν την άγνωστη που περιφέρεται στίχο- στίχο σε όλες τις σελίδες του βιβλίου την εκλιπαρεί να του δώσει ότι δεν έδωσε σε κανέναν. Την ικετεύει Αγάπα με, την παρακαλεί Νοιώσε με και της ζητά Σώσε με. Εκτός όμως από αυτήν την αθέατη ύπαρξη ο ίδιος ο ποιητής συνομιλεί και συνδιαλέγεται και με τον ίδιο του τον εαυτό. Τον προσκαλεί σε μια συνδιάλεξη όπου θα καθίσουν και θα τα πούνε. Τον συμβουλεύει να ζήσει και να ονειρευτεί, να μην φοβηθεί γιατί υπάρχει φως και να ζήσει αυτό το μαγικό ταξίδι που είναι η ζωή και αν δεν αξίζει να το ζήσει ας το σβήσει.
Τον εαυτό του τον προσκαλεί και τον παρακαλεί να μην σταματά να ονειρεύεται, αλλά και για την αγάπη να παιδεύεται, Τον προκαλεί να υπερπηδήσει όλα τα εμπόδια και με θάρρος να κάνει τον ανήφορο να μοιάζει με κατήφορο.
Και αυτόν τον πόνο ακόμα που αισθάνεται, πόνο βουβό και δυνατό μπορεί να τον προσπεράσει και σαν λυτρωθεί προχώρα λέει στον εαυτό του τα καταφέρνεις θα τελειώσει η ανηφόρα. Κατόπιν τον συμβουλεύει «Μάθε να λες καμιά φορά ως εδώ φτάνει, άλλη ζωή δεν έχει, ας τη ψυχή σου να ευτυχήσει πριν πεθάνει».
Παράλληλα προτρέπει τον εαυτό του σε μια νέα ζωή όπου τίποτα πλέον από τα παλιά δεν θα τον αγγίζει, ούτε καν η απιστία του παρελθόντος την οποία συγχωρεί και ζητά από τον ουρανό μια καθαρτήρια βροχή ώστε οι ερινύες του μυαλού να τον αφήσουν ήσυχο και έτσι η ψυχή του να λυτρωθεί απ όσα την ταλαιπωρούν. Επιπρόσθετα όμως μέσα από τους στίχους του κάνει και μια αυτοκριτική για τη στάση του στις σχέσεις του τώρα που λείπει ο εγωισμός, έτσι ώστε μέσα από μια διαδικασία συγχώρεσης που αποζητά να συνεχίσει τη ζωή του, Η αυτοκριτική αυτή τον οδηγεί να δει την απομόνωση και την απελπισία που τον διακατέχουν καθώς βλέπει την αγαπημένη ύπαρξη να φεύγει, να απομακρύνεται και ο ίδιος να σβήνει και τότε της δηλώνει πως ακόμα και την τελευταία του πνοή θα κρατήσει για εκείνη.
Σε ένα από τα τελευταία ποιήματα αυτής της συλλογής συνομιλεί και με τη ψυχή του την οποία περιγράφει πλέον ως ραγισμένη και την προτρέπει έμμεσα να συλλογιστεί το πεπρωμένο της ανθρώπινης ύπαρξης μέσα από μια κατάβαση στα ενδότερά της. Στα πλαίσια αυτής της ψυχικής ενδοσκόπησης την προειδοποιεί για το τέλος στον κόσμο αυτό καθώς ότι γεννιέται κάποια στιγμή πεθαίνει. Η ποιητική συλλογή κλείνει με ένα ποίημα – ύμνο στην γενέτειρα του τη Ξάνθη. Μια πόλη μαγική και όμορφη την οποία νοσταλγεί και θυμάται με αγάπη και απόδειξη της αγάπης αυτής είναι η πρώτη παρουσίαση της πρώτης ποιητικής του συλλογής σε αυτήν.
