Οι ψυχίατροι χρησιμοποιούν συνήθως τον όρο ΨΥΧΙΣΜΟΣ, δηλαδή ένα σύνολο από ιδιότητες, επεξεργασίες και λειτουργίες.
Εγώ λέω να χρησιμοποιήσω τον όρο ΨΥΧΗ… αυτό το μεγαλύτερο κοσμικό θαύμα της ανθρωπότητας, και ένα εκ τον ουκ άνευ του κόσμου.
Μέσα από αυτή την τρομακτική εξέλιξη της ψυχής, έχουμε πλέον όλα τα γεγονότα της ανθρώπινης ύπαρξης να περιφέρονται στις σκέψεις μας, και στις μύχιες αναζητήσεις μας.
Η ανθρώπινη ψυχή είναι δύσκολη, πολυεπίπεδη, δυσανάγνωστη, έχει τέτοια μοναδικότητα που δεν σταματάει να εκπλήσσει όλους αυτούς που φλερτάρουν μαζί της με έντονο τρόπο.
Η ροπή όμως της ανθρώπινης ψυχής, είτε στο καλό, είτε στο κακό, είναι ένας συγκερασμός κοινωνικών και οικογενειακών καταστάσεων, όσο και έμφυτης ροπής από την γέννηση του ατόμου.
Γι’ αυτό και βλέπουμε ανθρώπους που μεγάλωσαν μέσα σε ιδρύματα ή κακοποιήθηκαν από τους γονείς τους… να υπερίσχυσε μέσα τους ο καλός τους χαρακτήρας, και τα θετικά τους γνωρίσματα.
Ή δύο άνθρωποι μπορεί να μεγάλωσαν σε ένα ορφανοτροφείο, ο ένας να ασχολήθηκε με τον εθελοντισμό, επειδή συμπόνεσε τα άλλα παιδιά, και να μην θέλει κάποιος άλλος να βιώσει την εγκατάλειψη.
Ενώ ο άλλος μπορεί να μίσησε τους υπόλοιπους επειδή εκείνοι μεγάλωσαν καλά και εκείνος στερήθηκε την αγάπη.
Με τον ίδιο τρόπο δύο άνθρωποι που νόσησαν, ο πρώτος να αγάπησε περισσότερο τους ανθρώπους γύρω του.
Ενώ ο δεύτερος να μισεί τους άλλους επειδή ήρθε σε εκείνον η ασθένεια.
Η!! Υπάρχουν άνθρωποι, ή συγγενείς μας, που αρχίζουν να μας μισούν όταν γίνουν αδύναμοι, από ένα δυσάρεστο γεγονός της ζωής.
Ενώ πριν συμβεί αυτό το γεγονός, σου χαμογελούσαν, και αδιαφορούσαν πλήρως μιας και δεν ήταν ποτέ δίπλα σου όταν εσύ ήσουν μόνος και αδύναμος από ένα ισχυρό χτύπημα της ζωής.
Θα ήταν ανώτεροι και δίκαιοι όμως εάν πράττανε το αντίθετο… δηλαδή το να σε αγκαλιάσουν, και να σου ζητήσουν συγνώμη.
Όλο αυτό όμως απαιτεί ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΑΝΤΙΛΗΨΗ και ΓΝΩΣΗ.
ΚΑΛΟΣΥΝΗ και ΘΑΡΡΟΣ.
Που οι περισσότεροι δεν έχουν.
Οπότε δεν χρειάζεται απολογία για τίποτα.
Μόνο ειρηνική και στωική αποδοχή των πραγμάτων προς τον εσώτερο εαυτό σου.
Αυτό το ονομάζουμε αυτογνωσία- αυτοκυριαρχία.
Αυτοπραγμάτωση ενός ανακαλυφθέντος εαυτού, εν άγνοια του ίδιου του ατομικού υποκειμένου.
(Για να χρησιμοποιήσω και όρους ψυχαναλυτικούς).
Εάν κατέδειξε κάτι όμως όλη αυτή η αδιάκοπη πορεία της ανθρώπινης ψυχής… είναι αυτή η στενή γειτνίαση της ΑΓΑΠΗΣ και του ΜΙΣΟΥΣ.
Παντοτινή και απαράλλαχτη.
