Εάν μπεις σε αυτόν τον μύχιο κόσμο της πεζογραφίας, σε αυτό το μεγάλο λιμάνι, θα βρεις ταραγμένες ψυχές.
Θα βρεις ιστορίες συγκλονιστικές.
Έτσι, σκέφτηκα εκείνον… τον Δάμο, καθισμένο σε ένα παγκάκι, σκυφτό, να κοιτάει προς τα κάτω, και να ανοιγοκλείνει τις παλάμες των χεριών του με δύναμη, ανέκφραστος, μελαγχολικός, αδιαφορώντας παντελώς για το τι συμβαίνει γύρω του.
Ένα παιδί που κατά κάποιο τρόπο παραιτήθηκε από την ζωή, λόγω της φτώχειας, λόγω της ντροπής που ένιωθε να μένει σε ένα σπίτι όπου τα ντουβάρια ήταν πεσμένα.
Κοιμόταν πάνω στα σανίδια ενός ξύλινου κρεβατιού, δεν είχε ούτε στρώμα να κοιμηθεί.
Δεν επεδίωξε ποτέ το αυτονόητο για όλους εμάς τους ευνοούμενους της ζωής, κατά κάποιο τρόπο.
Δεν επεδίωξε να ερωτευθεί, να αγαπήσει, να απολαύσει την καθημερινότητά του.
Έβρισκε καταφύγιο στην έντονη γυμναστική, αλλά δεν ήταν αρκετό.
Ένα παιδί που παραδόθηκε ψυχικά στην άλλη πλευρά της ζωής, την τεθλιμμένη, ανήμπορο να δραπετεύσει, όπου το τέλος του ήταν καταστροφικό: τον πυροβόλησε κατά λάθος, (από ότι λένε κάποιοι γνωστοί) με κυνηγετική καραμπίνα ο διανοητικά ευπαθής αδερφός του.
Ξέρετε, συνήθως αυτοί οι άνθρωποι, αυτά τα άτομα, που ανήκουν σε χαμηλότερες κοινωνικές τάξεις… φτωχά, εξαρτώμενα ψυχικά, ή που αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα, το εγώ τους υφίσταται μεγάλη ταπείνωση όταν συγκρίνουν τον εαυτό τους με άλλους.
Απόρροια της χαμηλής αυτοεκτίμησής τους, του χαμηλού αυτοσεβασμού, και φυσικά την αδυναμία να ξεφύγουν από την πολύ μεγάλη εξάρτηση μίας <<ζωής χωρίς νόημα>>.
Μια χαμένη αυτοκυριαρχία, βυθισμένη μέσα στον ίδιο της τον εαυτό.
Αυτά τα άτομα οδηγούνται με ευκολία στην κατάπτωση, ή στον εθισμό, ή στην απομόνωση, στην θλίψη, την κατάθλιψη, ή ακόμη και την αυτοχειρία!!
Υπάρχουν πράγματα μέσα στην ΨΥΧΗ τα οποία παράγονται μόνα τους, τρέφονται από τις καταστάσεις, τις σκέψεις, τα βιώματα, έχουν τη δική τους ζωή και ωθούν τον άνθρωπο στην άβυσσο.
Η ψυχή του ανθρώπου είναι ένα περίπλοκο πράγμα, έτσι ακριβώς ήταν και η ψυχή του Δάμου!!
Ήθελα να γράψω για αυτόν μετά από περίπου 20 χρόνια και κάτι… που έχω να τον συναντήσω.
Πάντα μου έλεγε <καλά Αντρέα, καλά είμαι>> ήμουν στο βουνό… μου έλεγε… πήγα να κάνω αγκωνιές, <<ήθελε να μου πει με καμάρι πόσο εντατικά γυμναζόταν>>.
Ωστόσο η ψυχή του μέσα του αιμορραγούσε.
Θα τον θυμάμαι πάντα!!
