Σκεπτόμενος να γράψω αυτό το άρθρο, και να το στείλω στον φίλο εκδότη, ήθελα να συμπεριλάβω μέσα όλους αυτούς που θα το διαβάσουν.
Εμπιστεύομαι συνήθως τους ανθρώπους, αλλά δεν είμαι αφελής, καθόλου, ακούω με προσοχή, αλλά όσα λέγονται τα σκέφτομαι και τα αναλύω μετέπειτα σε συνεργασία με την ενδόμυχη ψυχή μου.
Όταν την πρωτοείδα… με αιχμαλώτισαν τα μάτια της, και το λαμπερό χαμόγελό της, περάσανε λίγα χρόνια από τότε.
Ο χρόνος περνούσε μαζί της και ήταν αρκετές οι φορές που διαπίστωνα ότι πίσω από αυτό το χαμόγελο και τα όμορφα μάτια, υπήρχαν σκέψεις αλλόκοτες-περίεργες που ο ψυχισμός μου και τα βιώματα μου, με ανάγκαζαν να σκεφτώ.
Συνήθως κατέκρινε τους διαφορετικούς ανθρώπους… τους ομοφυλόφιλους και η αμφιθυμία περικύκλωνε τις παρουσίες μας.
Ήμασταν Δύο άνθρωποι εντελώς διαφορετικά μεγαλωμένοι, εγώ να υπερασπίζομαι διακαώς με πάθος τον αδύναμο άνθρωπο, εκείνο το διαφορετικό παιδί που μεγάλωνε με μια έντονη καταπίεση προς τον εαυτό του, ίσως επειδή είχε έναν αυστηρό πατέρα, ή μια μητέρα που δεν θα δεχόταν με τίποτα το παιδί της να ήταν ομοφυλόφιλο.
Και φυσικά μια κοινωνία λάθος δομημένη, που ξέρει με επιτυχία να βλέπει μόνο επιφανειακά και να κρίνει το ίδιο.
Κάθισες ποτέ (της είπα) να σκεφτείς βαθιά και να δεις μέσα σε αυτές τις ψυχές τι καταπίεση υπάρχει; Νομίζω δεν θα μπορούσες να φας από την ντροπή…. <δεν μου απάντησε>>.
Δεν επηρεάζει κανενός τη ζωή και κανενός παιδιού την ζωή, ένας άνθρωπος διαφορετικός… ακόμη και αυτός που θα είναι πιο εκδηλωτικός – απόρροια μίας καταπιεσμένης, και πλέον επαναστατικής ψυχής προς τον εξωτερικό κόσμο… ασυνείδητα πολλές φορές.
Και εσύ που κατακρίνεις, και διαβάζεις Τώρα, να είσαι σίγουρος ότι εάν δεχόσουν μια αντίστοιχη καταπίεση όταν ήσουν παιδί, θα είχες τρελαθεί ίσως, ή θα ήσουν καταθλιπτικός, ή ναρκομανής, ή νεκρός, ή εθισμένος στο αλκοόλ, στον τζόγο, καταστρέφοντας τον εαυτό σου… επειδή πολύ απλά δεν πήρες ΑΓΑΠΗ, κατανόηση, τρυφερότητα.
Γι’ αυτό σου συνιστώ, εσένα τον άνθρωπο που είσαι αλάνθαστος στην συμπεριφορά σού… απλά να σκύψεις το κεφάλι και να εξαφανιστείς, να σιωπήσεις και να σκεφτείς.
Ο χρόνος συνέχιζε να περνάει μαζί της… και πολλές φορές ανθρώπους που την είχαν βοηθήσει, τους σχολίαζε ειρωνικά, με μια ευχαρίστηση να περιβάλει τον εγωισμό της.
Πολλές φορές υπήρχαν αρνητικά λόγια που δραπέτευαν από τα χείλη της, (θα το ξαναπώ… ακόμη και σε ανθρώπους που την είχαν βοηθήσει) με μια σχεδόν ναρκωμένη συνείδηση.
Μια μέρα ενώ Ήμασταν έξω με ρώτησε….! (Με αλαζονικό βλέμμα), Εσύ θα ήσουν ποτέ με μια φτωχή κοπέλα; Ήταν ένα παράδειγμα που έφερε για ένα ζευγάρι.
Και φυσικά θα ήμουν της απάντησα – εάν τα μάτια που με κοιτούσαν, ήταν αληθινά και αυτή η κοπέλα είχε αγνή ψυχή, που δεν θα κατέκρινε, κανέναν, είτε φτωχό, είτε πλούσιο, είτε αδύναμο, είτε διαφορετικό, είτε ότι άλλο θέλει.
Κοκκίνισε!! Δεν απάντησε, όπως έκανε συνήθως… ωστόσο η σιωπή της δεν μιλούσε ποτέ λάθος.
Καταλήγουμε ότι!!! Δύο άνθρωποι με διαφορετικά βιώματα, διαφορετικές αντιλήψεις, διαφορετικούς χαρακτήρες, είναι πολύ δύσκολο να συνυπάρξουν.
Η αμφιθυμία και ο εγωισμός θα τους επισκέπτονται συχνά.
Κάποιος πρέπει να αποχωρήσει… εάν δεν αποχωρήσει, σε οποιαδήποτε σχέση και να βρίσκεται, και τα αντιληφθεί, τα σύννεφα αυτά θα γίνουν καταιγίδες… και τότε τα πράγματα δεν θα είναι καθόλου εύκολα.
Θα ήθελα να πω εδώ ότι, Ένα παιδί γεννιέται με εξίσου μικρή ικανότητα να διαβάζει, όσο και να αγαπάει… εάν εσείς οι μεγάλοι δικαστές για τις ξένες ζωές των ανθρώπων δεν θέλετε να αλλάξετε… τουλάχιστον μάθετε αυτά τα δύο στα παιδιά σας, ώστε να μην γίνουν σαν τα μούτρα σας.
Μόνο έτσι θα αλλάξει ο κόσμος μας, μέσα από την αγάπη, την αμοιβαία τρυφερότητα προς όλους τούς ανθρώπους, την κατανόηση, τον σεβασμό… αυτά τα ισχυρά στοιχεία που διέπουν τον ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟ. Ειδάλλως καλό είναι αυτή η εχθρότητα που προκύπτει από το άγχος σας αυτό, για να κρίνετε τους άλλους… να το κάνετε γαργάρες και να το καταπιείτε.
Είναι μια σωστή λύση, για το μέλλον της ανθρωπότητας και των παιδιών.
