Η αλήθεια είναι ότι από πολύ παλιά μου άρεσαν οι αρθρογράφοι που γράφανε συνήθως στις τελευταίες σελίδες μεγάλων αθηναϊκών εφημερίδων.
Διατύπωναν με έναν τρόπο ρεαλιστικό και ουσιώδη σε μια σελίδα πολλές φορές, ίσως και λίγο παραπάνω, ζωές και βιώματα σπουδαίων ανθρώπων, ανθρώπινες σχέσεις, καταστάσεις της ζωής και του ανθρώπου γενικότερα.
Όπως και πολλά άλλα θέματα.
Ένα από τα σημαντικότερα θέματα της ζωής του ανθρώπου που αυξάνεται συνεχώς στη σύγχρονη ζωή μας, είναι η ΜΟΝΑΞΙΑ και η ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ που πολλοί επιστήμονες ισχυρίζονται ότι θα αποτελέσουν τις μεγάλες επιδημίες του 21ου αιώνα και μετά.
Γι’ αυτό και όσο μεγαλώνεις συνειδητοποιείς ότι ίσως δεν μπορείς να είσαι ευτυχισμένος αν σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου.
Μέχρι να κάνεις χώρο στη ζωή σου για κάποιον εξίσου σημαντικό με εσένα για τον εαυτό σου.
Πάντα θα ψάχνεσαι και θα είσαι χαμένος.
Ίσως τα αισθήματα που βιώνουμε όταν είμαστε με έναν άλλο άνθρωπο και είμαστε βέβαια ερωτευμένοι, όλο αυτό να είναι μια φυσιολογική κατάσταση και ο έρωτας αυτός να δείχνει σε έναν άνθρωπο πως θα έπρεπε πραγματικά να είναι.
Η σχέση, ο έρωτας, η αγάπη, είναι αναισθητικά της ζωής όπως και να το κάνουμε.
Είναι δραστηριότητες ψυχικές που βγάζουν από μέσα μας τον καλύτερο μας εαυτό.
Τελικά τι είμαστε όταν είμαστε μόνοι;
Κάποιοι άνθρωποι όταν είναι μόνοι παύουν να υπάρχουν.
Πρέπει να ξεβολευτούμε, να χαλάσουμε την τακτοποίηση αυτή που ίσως έχουμε, και είναι ένας λόγος που δεν κάνουμε πράγματα ή δεν επιλέγουμε έναν άνθρωπο με τον οποίο θα έχουμε πληρότητα στη ζωή μας.
Όλοι μπορούμε να ζήσουμε ελεύθεροι, είναι ένα δικαίωμα και αυτό, αλλά όσο περνούν τα χρόνια πρέπει να θυσιάσουμε την πλήξη, τη μοναξιά του εαυτού μας μέσα σε τέσσερις σιωπηλούς τοίχους… Πόσοι άραγε έχουν τα όπλα αυτά στην ψυχή τους για να το κατορθώσουν; Παραμένω σκεπτικιστής.
Πολλοί ειδικοί εστιάζουν και υπερτονίζουν την παθολογία και τις οδυνηρές συνέπειες της μοναξιάς.
Αλλά υπάρχει και ένα αντιστάθμισμα σε όλο αυτό, το οποίο αναφέρεται στην ικανότητα του ατόμου να μένει μόνο, θεωρώντας ότι η ικανότητα αυτή είναι ένα από τα πιο σημαντικά σημάδια ωριμότητας στη συναισθηματική ανάπτυξη και συντελεί στην ανεξαρτησία και τη δημιουργικότητα του ατόμου.
Και οι δύο απόψεις είναι θεμιτές… Το πρόβλημα είναι ποιοι είναι κατάλληλοι και ικανοί για τα παραπάνω;
Παραμένω πάλι σκεπτικιστής.
