Σε μια δυτική κοινωνία που είμαστε εκ των πραγμάτων, είναι απαγορευμένη η λέξη ταμπού για πολλούς ανθρώπους, επιτρέπονται όλα τα λαμπερά, όλα τα υπέροχα, όλα τα ιδανικά, αλλά όχι οι δυσκολίες, οι αποτυχίες, οι αρρώστιες, ο θάνατος.
Είναι όμως τόσο κοντινά τα όρια για όλους τους ανθρώπους από την χαρά στην λύπη, που το πέρασμα από την μία στην άλλη μας συντριβεί την ψυχή.
Ο Γιουνγκ είχε πει πως οτιδήποτε μας “ενοχλεί” η μας στεναχωρεί για να γίνω πιο σαφής, στους άλλους, μπορεί να μας οδηγήσει στην Καλύτερη κατανόηση του εαυτού μας.
Το να διαβάζεις έναν άνθρωπο, το να του δώσεις την δυνατότητα να σου ανοιχτεί είναι ένα πολύ σπουδαίο μάθημα, που για όλους εμάς που γράφουμε σε αυτές της λευκές σελίδες, είναι μια σπουδαία τροφή για το πνεύμα που ενσαρκώνεται στην γραφική γλώσσα, το λέω αδιάντροπα, είναι όμως η σκληρή αλήθεια.
Έχω βρεθεί σε καταστάσεις ανθρώπων, και χώρους, όπου οι περισσότεροι άνθρωποι έχτιζαν τοίχους, τοίχους για να κρατήσουν από έξω την λύπη τους, αλλά, δυστυχώς κρατούσαν από έξω και κάτι πολύ πολύ πολύτιμο, την χαρά τους.
Άνθρωποι στεναχωρημένοι, λυπημένοι, άνθρωποι που ζουν μόνοι, ή με έναν ηλικιωμένο ανήμπορο άνθρωπο, άνθρωποι που δέχτηκαν την ανυποληψία της κοινωνίας, ή της οικογένειάς τους, άνθρωποι εξασθενημένης αντίληψης της πραγματικότητας γύρω τους.
Άνθρωποι που παραιτήθηκαν από τη ζωή και σέρνονται αδιαμαρτύρητα από πίσω της, άνθρωποι εξαρτημένοι, εθισμένοι, από το αλκοόλ, από τα ναρκωτικά, από τον τζόγο.
Σε όλες αυτές της περιπτώσεις οι άνθρωποι αυτοί αναζητούν ένα αντίβαρο, για να ξεχάσουν το πρόβλημά τους, η επιθυμία τους να υπερβούνε τον συνειδητό εαυτό τους είναι μια δυνατή τάση της ψυχής τους.
Είχα την τύχη, και λέω τύχη, να συζητήσω με κάποιες περιπτώσεις των παραπάνω ανθρώπων, που για μένα ήταν ένα σημαντικό μάθημα ζωής.
Σε όλες τις συζητήσεις μαζί τους κατέβαινα βαθύτερα, και διαπίστωνα πόσο ευάλωτοι, και αδύναμοι ήταν.
Είναι πολύ σημαντικό να εμψυχώνεις τους ανθρώπους, να τους δίνεις συμβουλές, έστω και εάν αυτές τις περισσότερες φορές θα αγνοηθούν, ίσως όμως είναι ένα αναλγητικό της στιγμής, που θα απαλύνει τον πόνο τους, όχι όμως την κατάστασή τους, επειδή είναι κάτι πολύ βαθύτερο και δύσκολο αυτό που έγκειται μέσα τους και εκδηλώνεται με άσχημο τρόπο προς τον εαυτό τους.
Να εμψυχώνεις τους ανθρώπους!! έστω και εάν ξέρεις ότι δεν θα αποφέρει κανένα αποτέλεσμα, τουλάχιστον θα νιώσεις περισσότερο άνθρωπος, αυτό είναι το πολύ σημαντικό, είναι μια μεγάλη ηθική αμοιβή προς τον εαυτό σου, και προς τον άλλον.
